3. Przedsmak zabawy urodzinowej

Betowały: Katja i Desdemona
Od rozmowy Dracona z Ronem minęło kilka dni. Pozornie nic się nie zmieniło – arystokrata nadal widywany był tylko na posiłkach, a Weasley w obecności innych starał się traktować go jak powietrze – ale Malfoy czuł, że Łasica coś knuł. Jego przypuszczenia stale były potwierdzane przez znaczące spojrzenia lub złośliwe komentarze Gryfona rzucanego w jego kierunku, kiedy nikt nie zwracał na nich dwóch uwagi. Draco obiecał sobie, że nie da Wieprzlejowi satysfakcji i nie będzie na nie reagował, co jak na razie szło mu znakomicie.

Do tej pory także nic nikomu nie mówił o Znaku Posłuszeństwa Weasleya. Po części dlatego że wątpił, by ktokolwiek mu uwierzył (Alastor Moody, którego uważał za jedynego człowieka, jakiemu mógłby to powiedzieć ze względu na jego ogromne doświadczenie w sprawach Czarnej Magii raczej by go nie poparł), a po części również z powodu gróźb rudzielca. Draco był przekonany, że Gryfon jest w stanie zrobić wszystko, jeżeli tylko ma to jemu zaszkodzić, i nie zawahałby się nawet przed nasłaniem na własny dom hordy śmierciożerców.

Tymczasem w Norze zapanowało ogólne poruszenie. Zbliżał się 31 lipca, czyli dzień siedemnastych urodzin Harry’ego Pottera i wygaśnięcia jego Namiaru. Akcja przenosin Chłopca, Który Przeżył była dopracowana do perfekcji. Według członków Zakonu Feniksa w planie nie było żadnych luk czy słabych punktów, toteż teraz pozostawało skrupulatne przygotowywanie się i czekanie na ten wielki dzień. W całej Norze jedynie Draco nie był we wszystko wtajemniczony i mimo że domyślał się, co jest na rzeczy (datę narodzin Wybrańca znał każdy czarodziej w Anglii i co drugi na świecie, nawet jeżeli tego nie chciał), nie wydawał się być zbytnio zainteresowany. Jednak w pewne pochmurne przedpołudnie Artur Weasley postanowił to zmienić.

Było krótko przed dwunastą, kiedy Draco, śledzący z niezwykłym zainteresowaniem wędrówkę dwóch pająków po suficie, usłyszał pukanie do drzwi. Pomyślał, że to ryża kura chce zawołać go na obiad, przy okazji sprawdzając, czy jeszcze nie uciekł, albo się nie zabił, więc mruknął znudzone „Proszę” i poprawił koszulkę, która podwinęła się nieco, gdy kładł się na starej pryczy.

— Mogę wejść? — rzekł głos z pewnością nienależący do kobiety.

Merlinie, westchnął Draco w myślach i spojrzał zirytowanym wzrokiem na jak zwykle uśmiechniętą twarz pana Weasleya. Ostatnia pogawędka z ojcem Łasicy nie za bardzo mu się podobała i nie miał ochoty na powtórkę z rozrywki.

— Tak.

Mężczyzna wszedł do pokoju dziarskim krokiem i zapytał wesoło Malfoya:

— Jak tam twoje samopoczucie? Lepsze niż gdy rozmawialiśmy ostatnim razem?

— Nie za bardzo — rzekł pod nosem Ślizgon, powracając do podziwiania sufitu.

— Cóż… i tak teraz nie uda ci się zbyt łatwo mnie stąd wyrzucić — zaśmiał się pan Weasley, przysuwając krzesło do łóżka i siadając na nim. — Mógłbyś jednak się wyprostować? Łatwiej mi się do ciebie zwracać, gdy widzę dokładnie twoją twarz.

Chłopak teatralnie wywrócił oczami i westchnął głośno, ale posłusznie spełnił prośbę.

— O wiele lepiej — Artur posłał mu ciepły uśmiech, by chwilę potem przybrać śmiertelnie poważną minę. — Draco, przyszedłem z tobą porozmawiać, ponieważ uznałem, że jako eee… — tu zamyślił się na chwilę szukając odpowiedniego słowa — osoba mieszkająca w Norze powinieneś wiedzieć, co w najbliższym czasie się ulegnie u nas zmianie. Jak zapewne dobrze wiesz, zbliżają się urodziny Harry’ego… to znaczy Harry’ego Potter…

— Trudno o tym nie wiedzieć — zauważył Malfoy.

— No w sumie też prawda —  przyznał mężczyzna. — W każdym bądź razie, zapewne zdajesz sobie z sprawę tego, że w dniu siedemnastych urodzin wygasa Namiar każdego czarodzieja, tak więc także Namiar Harry’ego.

— Owszem. Ale co ja mam do tego? — spytał Draco, udając, że nie wie, do czego zmierza pan Weasley.

— Pomyślałem, że masz prawo wiedzieć, że Harry zamieszka razem z nami.

Malfoy spodziewał się, że Potter jak zwykle przyjedzie na wakacje do swojego najbardziej posłusznego i bezmózgowego kumpla, za jakiego uważał Łasicę, mimo to nie ucieszyło go zbytnio potwierdzenie tych domysłów przez starego Weasleya. Przyszło mu nawet do głowy, że to rodzaj pokuty, na którą powinien się przygotować. Stary trzmiel urządził mu czyściec na ziemi, skazując na spędzenie całego miesiąca ze Świętą Trójcą bez żadnych szans na złośliwe docinki czy uprzykrzanie im życia, nie wspominając o używaniu wobec nich niemiłych w skutkach zaklęć, do czego tak tęsknił przez minione trzy tygodnie. Cóż, nie miał zamiaru przyznawać się nawet przed samym sobą, że po roku bycia śmierciożercą zasłużył na coś o stokroć gorszego i przynajmniej na razie uznał, że będzie to dla niego dostateczną katorgą zmazującą jego liczne przewinienia.

— Wiem, że nie będzie to dla ciebie łatwa sytuacja — rzekł mężczyzna zawstydzonym tonem, jakby czuł się winny całej sytuacji. — Zresztą już nie jest. Potrafię sobie wyobrazić, jak się czujesz, będąc zmuszonym do mieszkania z ludźmi, którymi gardzisz…

— Nie, nie potrafi pan — przerwał z mocną Draco, patrząc prosto w niebieskie oczy czterdziestolatka.

Nawet nie zaprzeczył temu, że ma Weasleyów za nic.

Artur odrobinę posmutniał, ale ciągnął dalej:

— Nigdy nie byłem w podobnej sytuacji…

— Więc dowiedziałem się, że Potter będzie tu mieszkał — Dracon po raz drugi nie pozwolił skończyć Weasleyowi. — Jak rozumiem, powiedział mi to pan ze strachu, że w przypływie złości rzucę się na sławnego Wybrańca. Nic z tych rzeczy. Polubiłem mój pokój, jeśli mogę go w ten sposób nazywać, i nie mam najmniejszego zamiaru spędzać w towarzystwie Pottera więcej czasu, niż będzie to absolutnie konieczne. A teraz, wybaczy pan, ale jestem zajęty.

— Nie tak prędko, młody człowieku — odezwał się Artur, zabierając poduszkę z łóżka chłopaka, na którym ten znowu chciał się położyć.

Malfoy chciał jakoś zaprotestować, kiedy poduszka poszybowała w kąt pomieszczenia, ale nie pozwolił mu na to Weasley.

— Ostrzegałem, że nie dam się spławić tak łatwo, jak ostatnio — przypomniał.

— To czego pan, na Merlina, ode mnie chce? — zdenerwował się Draco.

Na twarzy mężczyzny ponownie zagościł mały uśmieszek, jakby się cieszył, że pierwszy udało mu się wywołać w chłopcu emocje silniejsze niż obojętność.

— Chcę poniekąd wrócić do naszej ostatniej rozmowy…

— Już powiedziałem, że nie chcę mieć nic wspólnego z Zakonem Feniksa — zastrzegł Ślizgon.

— Pozwolisz mi dokończyć? — zapytał lekko karcącym tonem Artur.

Draco niechętnie pokiwał głową.

— Dziękuję. Wiem, że nie lubisz Zakonu Feniksa i nie zamierzasz nam pomagać, poprzednim razem wyraziłeś się dosyć jasno. Niemniej jednak nie jest możliwym, abyś od niego się całkowicie odizolował, ponieważ wszystkie pełnoletnie osoby w tym domu, prócz ciebie, ma się rozumieć, dołączyły do niego. I właśnie niedługo będziemy mieli do czynienia z działaniami Zakonu między innymi bezpośrednio w Norze.

— Niech no zgadnę. Trzeba bezpiecznie przenieść Pottera? — spytał Malfoy.

— Tak, Draco — potwierdził Artur. — I to robota typowa dla Zakonu.

— Niestety nadal nie mam zielonego pojęcia, dlaczego mi pan to mówi — rzekł szczerze chłopak.

Weasley zlustrował go uważnie.

— Mam do ciebie ogromną prośbę, Draco — odezwał się głębokim głosem. — Pod żadnym pozorem nie wychodź z domu ani na krok, kiedy Harry będzie tutaj trasportowany.

Malfoy popatrzył na mężczyznę jak na idiotę. Nie mógł nawet teraz przekroczyć progu tej cholernej stodoły, bo rzucono na niego zaklęcie. Jak, do cholery, miałby to zrobić wtedy? Czyżby zamierzali zdjąć urok?

— Nie, zasady pozostają takie jak do tej pory — powiedział Artur, jakby czytał mu w myślach (Ślizgon szczerze wątpił, by zwyczajny pracownik Departamentu Niewłaściwego Użycia Mugoli potrafił tę trudną sztukę). — Ale mimo to bardzo cię proszę, Draco. Nieważne, co się będzie działo, tobie NIE WOLNO stąd wychodzić, rozumiesz?

Chłopak dokładnie przyjrzał się panu Weasleyowi, który dosyć marnie maskował nerwowość. Ręce mu się trochę trzęsły, a na jego czoło wstąpiły malutkie krople potu.

— Czy pan… — rozpoczął Malfoy, nie bardzo wiedząc, jak ubrać w słowa to, co chciał powiedzieć. — Sądzi pan, że przenosiny Pottera nie obędą się bez jakiś komplikacji, prawda?

Artur Weasley musiał przypuszczać to, o czym Dracon rozmyślał niemal bez przerwy od nocnego spotkania z Łasicą. Śmierciożercy prawdopodobnie mieli swoją siedzibę blisko Nory, ale jednocześnie w takiej odległości, żeby nikt nie mógł tego wykryć. Zdobycie adresu osoby pracującej w ignorowanym przez wszystkich departamencie Ministerstwa Magii dla kogoś wysoko postawionego (a większość sług Czarnego Pana pracowało w najważniejszych działach) było błahostką. Oczywiście Norę chroniły mocne czary, w tym zaklęcie Fideliusa, ale skoro ono nie powstrzymało największego czarnoksiężnika w tym stuleciu, to czemu miało stanowić problem dla jego wiernych śmierciożerców. Zwłaszcza jeżeli posiadali tu swojego szpiega.

Pan Weasley, co zresztą mógł przewidzieć chłopak, nie mógł odpowiedzieć na jego pytanie. W zamian za to jeszcze raz powtórzył:

— Draco, po prostu obiecaj mi, że pozostaniesz w środku bez względu na to, co się będzie działo. — Artur patrzył na chłopaka oczami pełnymi troski i Ślizgon poczuł się nieswojo.

W Dworze Malfoyów nikt na niego tak nie spoglądał, nawet matka. Nie był więc przyzwyczajony do troszczenia się o niego.

Odwrócił wzrok, a następnie wstał z łóżka i podszedł do kąta pokoju, w który Weasley rzucił poduszkę. Podniósł ją i otrzepał z kurzu i pajęczyn, mówiąc:

— Dobrze, nie wyjdę z Nory.

Kątem oka dostrzegł wyraz ulgi pojawiający się na twarzy mężczyzny.

— Dziękuję, Draco. Naprawdę ci dziękuję — powiedział z wdzięcznością w głosie Artur. — Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy.

Potem odłożył krzesło na miejsce, minął Malfoya i podszedł do drzwi. Dracon miał wrażenie, że waha się, czy jeszcze coś mu nie powiedzieć, ale Weasley tylko popatrzył na niego z uśmiechem i już go nie było.

*

Draco nie do końca wiedział, czym się kierował, kiedy postanowił pójść do pokoju Łasicy i z nim porozmawiać. Może miał nadzieję, że ten po raz kolejny prawie bez niczego mu się wygada i nareszcie Malfoy dowie się, jakim cudem do grona śmierciożerców dostało się takie coś jak Ronald Weasley. Jasne, można było przyjąć, że dla Czarnego Pana stanowił on niesamowicie smaczny kąsek, ale każdy, dosłownie każdy z Mrocznym Znakiem na przedramieniu został zobowiązany do zaatakowania ludzi z kręgu Harry’ego Pottera i zaprowadzenie ich prosto przed oblicze Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać, a chłopak szczerze wątpił, by spotkanie z kimś Jego pokroju Wieprzlej mógł przeżyć bez uszczerbku chociażby na jego i tak chorej psychice. Poza tym pozostawało pytanie, dlaczego nie upozorowane porwania Łasicy. Przecież nie istniała lepsza przynęta na Grzmotera niż jego przyjaciele. Ale w sumie Czarny Pan lubił rzeczy bardziej spektakularne i może właśnie o to we wszystkim chodziło. By Jego triumf był niezapomniany i spektakularny, a do tego bardziej pasował obrazek zażartej bitwy niż proste ogłuszenie Pottera, a później jego zabójstwo.

Stanął przed odrapanymi drzwiami pokoju na piątym piętrze, nie przejmując się, że ktoś może go tu spotkać, bowiem wcześniej upewnił się, że wszyscy oprócz Wieprzleja są na zewnątrz – pan Weasley buszował w starej szopie za domem, pani Weasley plewiła, a dzieciaki grały w quidditch. W Norze został tylko Ronald. A przynajmniej Draco tak myślał, dopóki nie usłyszał dziewczęcego śmiechu.

Cholera — pomyślał. Debilna szlama nie dołączyła do pozostałych, bo bała się latać na miotle, i teraz lizała się z Łasicą. Za jakie kary? — zapytał sam siebie. Racja, chyba nie chciał wiedzieć.

Tak po prawdzie, to sam nie wiedział, co miał powiedzieć Weasleyowi, więc może lepiej, że Granger go wyprzedziła. Sądząc po odgłosach dochodzących z wewnątrz, rudzielec też się z tego cieszył.

Draco miał już odchodzić, kiedy usłyszał coś, co sprawiło, że niemal wbił ucho w odrapane drzwi.

— Ron, co ty masz na nadgarstku? — pisnęła Granger.

Skrzypnęło łóżko, a potem podłoga. Dziewczyna musiała gwałtownie odskoczyć od Weasleya.

— Nie wiem, o czym mówisz — powiedział Łasica.

Co za kretyn — mruknął Draco w myślach, do którego wszystkie dźwięki dzięki spróchniałym drzwiom docierały tak, jakby był w pokoju.

— Ten znak na twoim przedramieniu — wyjaśniła za głośno Granger. — Co to jest? Przecież wcześniej tego nie miałeś.

— Ach, o to ci chodzi — zaśmiał się zbyt nerwowo Weasley. — To zwykły tatuaż.

— Od kiedy polubiłeś tatuaże, Ronaldzie? I to jeszcze takie, które przedstawiają węże…

— Hermiona, znowu szukasz dziury w całym — Wieprzlej próbował uciąć temat.

Ale szlama nie jest taka głupia — zauważył Draco. — Nawet ja to wiem, ty tępa sklątko tylnowybuchowa… Z całym szacunkiem dla sklątek tylnowybuchowych.

— Nie, Ron — odpowiedziała Granger.

Jej głos był drżący i piskliwy. Czy to możliwe, że tak jak Draco wiedziała, jak wygląda Znak Posłuszeństwa?

— Ja po prostu chcę wiedzieć, skąd to masz…

— A co? W twoich książkach nie znajdziesz na to odpowiedzi? — przerwał jej brutalnie Weasley.

Łóżko skrzypnęło i Malfoy usłyszał odgłos kroków.

— No wiesz co?! — zaperzyła się Granger.

Chyba chciała wyjść, ale chłopak ją musiał powstrzymać, bo krzyknęła histerycznie:

— Puszczaj mnie!

Do Ślizgona przez chwilę docierały dźwięki szamotaniny, a potem wszystko przycichło.

— Przepraszam, Hermiono — rzekł na pozór skruszony Ronald.

Może szlama tego nie słyszała, ale Draco od dziecka uczył się rozpoznawać, kiedy ktoś kłamał, albo grał. Był to najprostszy sposób na przeżycie w Dworze Malfoyów, jaki udało mu się wymyślić.

— Trochę mnie poniosło…

— Na mój gust ostatnio za często cię ponosi, Ron — zauważyła z wyrzutem Granger.

— Wiem, i za to też cię przepraszam — kontynuował plastikowo-rozżalonym głosem. — Musisz zrozumieć, że ta cała akcja z przenosinami Harry’ego…

Przysparza mi tylu kłopotów w tej mojej nowej śmierciożerczej pracy. Sama rozumiesz, jeżeli nie pomogę dorwać Pottera, nie dostanę premii na Gwiazdkę. A jak Chłopiec, Który Przeżył nam się wywinie, to już na pewno wylecę na zbity pysk i nie będzie mieli, czym wykarmić naszych szlamiastych łasiczek, które właśnie byśmy robili, gdybyś nie wyskoczyła z gadką o tym znaku…

— Ech… tak bardzo się o niego martwię. To mój przyjaciel…

— Mój też, Ronaldzie — przerwała mu chłodno Granger. — Ale w dalszym ciągu nie wyjaśniłeś mi, skąd ten wąż wziął się na twoim nadgarstku.

— Jak tak bardzo chcesz wiedzieć, to mam go przez swoją głupotę — przyznał Weasley, starając się zahamować złość.

Ja bym to raczej nazwał chorobliwą chęcią posiadania władzy, która zapewne stanowi jeden ze skutków ubocznych długoletniego stania w cieniu Grzmottera. Ale przez grzeczność nie zaprzeczę, że jesteś głupi, jeżeli wreszcie po siedemnastu latach się do tego przyznałeś.

— Możesz jaśniej? — Granger zaczynała się irytować.

Malfoy usłyszał pozorowany śmiech Weasleya i skrzywił się. Gdyby uważał szlamę za człowieka, byłoby mu jej trochę żal. Żadnej dziewczynie nie życzył faceta, który uważałby ją za idiotkę.

— Widzisz, Fred i George, od kiedy mama zmusiła ich, żeby znowu zamieszkali w Norze, to tutaj konstruują kolejne rzeczy do Magicznych Dowcipów. Kiedyś podrzucili mi jakąś książkę z dziwnymi obrazkami i powiedzieli, że wystarczy wypowiedzieć zaklęcie napisane pod wybranym przez siebie i przystawić różdżkę do skóry, żeby on się na niej pojawił. Myślałem, że mnie wkręcają, pamiętasz, jak wmówili mi w pierwszej klasie, że to zaklęcie zmieniające kolor futra szczura istnieje naprawdę. Ale postanowiłem spróbować, więc wypowiedziałem pierwsze lepsze zaklęcie i oto dlaczego mam tego węża na nadgarstku.

— Skoro to kolejny produkt Magicznych Dowcipów Weasleyów, to czemu nie zapytałeś ich o przeciwzaklęcie? — spytała nieufnie Granger.

Mówiłem, że nie zrobisz z niej tak łatwo idiotki, Łasico.

— Jasne, że pytałem — zapewnił gorączkowo Wieprzlej. — Ale dobrze ich znasz. Myślisz, że wpadło im do głowy, żeby wymyślić przeciwzaklęcie, nim o nie zapytałem?

Granger milczała jakiś czas, a potem zadała pytanie, którego powinno się spodziewać po takim kujonie jak ona:

— A próbowałeś „Finite”?

Ronald odchrząknął, a Dracon poczuł, że od tego nieruchomego opierania się o drzwi odrobinę zesztywniał. Obawiał się jednak poruszyć, by dwójka w pokoju nie zorientowała się, że przysłuchuje się ich rozmowie.

— Hermiono, mam nadzieję, że nie chcesz mnie obrazić — mruknął z udawaną urazą w głosie rudzielec. — Mam z Zaklęć Zadowalający.

— A może je źle rzuciłeś? — upierała się Granger. — Daj, ja spróbuję…

— Nie! Nie dotykaj go! — wrzasnął Weasley.

Słychać było, że odsunął się od dziewczyny na bezpieczną odległość.

Granice twojego kretynizmu, Weasley, nawet mnie, nieszczęśnika, który zna cię sześć lat, zadziwiają — przyznał Draco w swojej głowie. Nasi wspólni kumple, jak to eufemistycznie określiłeś śmierciożerców, nie wspomnieli ci, że takie słabe zaklęcie jak „Finite” nie podziała na Znak Posłuszeństwa, czy może w swojej bezkresnej głupocie o tym zapomniałeś?

— Ale co ci szkodzi? Przecież chyba nie myślisz, że mogłabym ci coś zrobić…

— Malfoy, czemu przytulasz się do drzwi pokoju mojego brata? — zdziwił się ktoś za plecami Dracona.

Jasna cholera.

Ślizgon z niewinnym wyrazem twarzy odwrócił się do Ginny Weasley, ubrana z nieco za mały i okropnie brudny strój szukającej, patrzyła na niego bardzo podejrzliwie. Był tak ciekaw, czy Granger rozpozna Znak Posłuszeństwa Wieprzleja, że jakimś cudem nie usłyszał, jak ruda wchodzi po schodach na górę.

— Sprawdzam, czy ich faktura nie jest przypadkiem lepsza od faktury tych do mojego pokoju, ponieważ byłoby to niewybaczalne uchybieniem. Wszakże musisz przyznać, że mój status społeczny jest o wiele wyższych niż wasz — powiedział bez mrugnięcia okiem.

— Ja wiem, że uważasz nas za bandę idiotów, ale…

Ginny nie dokończyła, bo w tej samej chwili drzwi otworzyły się z hukiem i stanęli w nich czerwony na twarzy Wieprzlej, którego koszulka „zaginęła w akcji” i Granger z potarganymi włosami i rozpiętą do połowy bluzką. Widać było kawałek jej białego, koronkowego stanika (co Dracon stwierdził z niebywałym zdumieniem – chciał nawet dokładniej się przyjrzeć, aby nabrać pewności, że nie ma omamów i naprawdę widzi koronki, ale ktoś mógłby pomyśleć, że interesuje go bielizna szlamy, co było absolutną bzdurą, więc tego nie zrobił) i zarys małych piersi.

— Malfoy! — ryknął Ronald. — Co ty tu, kurwa, robisz?!

*

— Tato, on nas szpieguje! — powiedział wściekle Ron.

Chwilę wcześniej zawołał swoich rodziców do kuchni. Artur i Molly siedzieli przy stole, Hermiona, której bluzka była już zapięta na wszystkie guziki, stała obok otwartego okna, przez jakie do środka wpadało parne powietrze i niekiedy także pojedyncze promienie słoneczne, a Draco opierał się o meble z założonymi rękami. Ginny, mimo jej głośnych protestów, wypędzono na dwór.

— Ron, uspokój się — zwrócił się do syna Artur.

— JAK MAM SIĘ USPOKOIĆ?! — ryknął chłopak. — Wreszcie wyszedł z Malfoya prawdziwy ŚMIERCIOŻERCA!

— Ronaldzie Weasley, chyba zapomniałeś, z kim rozmawiasz — upomniała go Molly ostrym tonem. — Albo w tej chwili przestaniesz krzyczeć, albo z ojcem natychmiast wyjdziemy.

Rudzielec ciężko dyszał, natomiast jego uszy z każdą chwilą stawały się coraz bardziej bordowe. Malfoyowi przyszło do głowy, że jeszcze chwila a będą czarne.

— Ron, czy mógłbyś nam wszystkim jeszcze raz powiedzieć, ale tym razem ciszej i spokojniej, co się stało? — spytał Artur, patrząc na syna.

Ronald westchnął ciężko i z irytacją, a potem zaczął wszystko od początku:

— Byliśmy z Hermioną w pokoju i rozmawialiśmy o przenosinach Harry’ego — powiedział, marnie próbując ukryć złość. — A później usłyszeliśmy, że ktoś za drzwiami rozmawia, więc wyszliśmy, żeby sprawdzić, kto to. Okazało się, że ta dwulicowa fretka czatowała pod moim pokojem! — krzyknął, wskazując oskarżycielsko na Ślizgona.

— Nie używaj słów, których znaczenia nie znasz, a które podsłuchałeś u Granger — mruknął Malfoy.

Szczerze wątpił, by Łasica wiedział, co naprawdę oznacza słowo „dwulicowy”.

— Ron, chyba o coś cię prosiłem. Poza tym to nie jest żadna fretka, tylko Draco — rzekł surowo pan Weasley, udając, że nie dosłyszał arystokraty — i masz tak do niego się zwracać… Przynajmniej w obecności mnie i twojej matki — dodał, kiedy Ronald prychnął. — Hermiono, to prawda? — przeniósł wzrok z syna na dziewczynę.

Granger zarumieniła się i odchrząknęła parokrotnie. Kiedy się odezwała, jej głos był niepewny.

— Mniej więcej, panie Weasley. — Spoglądała lekko przestraszona swoimi dużymi brązowymi oczami to na Molly, to na Artura.

— To znaczy? — zapytał mężczyzna.

Na policzkach Granger wykwitły dwa soczyste rumieńce.

No śmiało, szlamo — zaśmiewał się w duchu Draco — przyznaj się, że nie podsłuchiwałem waszej rzekomej super-tajnej narady, tylko wątpliwej jakości czynności godowe.

— To prawda, że rozmawialiśmy o Harrym — powiedziała, zakłopotana. — Ale nie mogę stwierdzić, od kiedy on… eee… Malfoy… eee… stał na korytarzu…

Dobrze, że moje szlachetne imię nie przeszło ci przez to twoje brudne gardło, szlamo. Nie mógłby go więcej słuchać.

— Ty go jeszcze BRONISZ? — wrzasnął rudzielec.

Granger zarumieniła się jeszcze mocnej i popatrzyła na chłopaka, mrucząc cicho:

— Ron, dobrze wiesz, że to nie tak…

— A jak?!

— Dosyć — przerwał im pan Weasley. — Draco, co ty na to? — zwrócił się do Ślizgona, który zamrugał kilkakrotnie oczami, odrywając się od kłótni nastolatków. — Może przedstawiłbyś nam swoją wersję wydarzeń?

— Nie czuję takiej potrzeby — rzekł swobodnie.

Nie zamierzał się im tłumaczyć. Sami chcieli więźnia w swoim domu, to teraz mają. A poza tym, co miał im powiedzieć? Że ich ukochany synalek kręci na boku ze śmierciożercami? Że prawdopodobnie w najbliższym czasie planuje wspólnie z nimi napad na Norę i porwanie swojego najlepszego przyjaciela? Może i stary wielbiciel mugoli rzeczywiście podejrzewał, że coś się szykuje, ale na pewno nie uwierzyłby Draconowi, że szykuje się także za sprawą tego czegoś, co powstało z jego nasienia.

Mężczyzna popatrzył na niego wyczekująco.

— Ja jednak nalegam.

— Skoro jest to niezbędne panu do przeżycia — westchnął teatralnie Malfoy, ignorując gniewny pomruk dobiegający z miejsca, w którym stał Wieprzlej, i jęk oburzenia ryżej kury. — Poszedłem na górę, bo usłyszałem, jakby ktoś parę razy walił w ścianę — skłamał gładko. — Myślałem, że nikogo nie ma w domu. Miałem wrażenie, że wszyscy wyszli na dwór — wyjaśnił, aby uwiarygodnić fakt, że po raz pierwszy ruszył się z swojego pokoju z innego powodu niż posiłek. — Ale okazało się, że się pomyliłem…

— I usłyszałeś, że rozmawiamy o Harrym, więc postanowiłeś nas podsłuchiwać, ty wypłowiała tchórzliwa fretko! — krzyknął Ronald.

— Ron, wyraźnie o coś cię prosiłem — powiedział rozeźlony Artur.

— Kiedy to prawda! — zaperzył się rudzielec, udając, że nie słyszy, jak upomina go Hermiona. — Ten nędzny śmierciożerczy pomiot uciekł tutaj, bo bał się gniewu swojego obślizgłego tatusia! Co — popatrzył na Ślizgona z czystym szaleństwem w zmrużonych jak u drapieżnika gotowego do skoku oczach — strach ci dupę ścisnął, że stary jeszcze raz zechce popróbować na tobie zaklęcia za to, że ZNOWU nie wypełniłeś zadania?! Albo co gorsza tym razem to nie będzie on…

— I USŁYSZAŁEM, ŻE ŁASICA ZE SZLAMĄ POSTANOWILI KOPULOWAĆ — ryknął Draco.

Pierwszy raz od sceny na Wieży Astronomicznej stracił nad sobą panowanie. Jeszcze chwila a rzuci się na tego pierdolonego Wieprzleja!

— WIĘC CHCIAŁEM W SPOKOJU IŚĆ DO ŁAZIENKI SIĘ WYRZYGAĆ, ALE PRZESZKODZIŁA MI W TYM TWOJA TAK SAMO BRUDNA I OBSZLAMIONA JAK TY SIOSTRA!

— Wracając do kopulacji — podłapał Weasley, zamieniając wrzaski w jadowite syczenie.

Apele Molly i Artura o to, żeby natychmiast przestali, zagubiły się w jego następnych słowach.

— Jak to jest, Malfoy, uczyć się o seksie, patrząc na jakże urozmaicone pożycie swoich rodziców, co? — Rudzielec wyrwał brutalnie Granger swoją rękę, za którą do tej pory go pociągała, prosząc, aby poskromił wzburzone emocje, a potem zaczął zbliżać się pomału do Ślizgona.

W kuchni zaległa cisza. Nawet państwo Weasley ucichli i zastygli w bezruchu jak spetryfikowani, czekając na nie wiadomo co. Każdy kolejny krok Weasleya powodował, że Draconowi puszczały hamulce. Zupełnie jakby były nitkami balonów, które Ron jedna po drugiej odcinał.

— Albo obserwować dziwki przychodzące do ojca, w czasie gdy matka spokojnie czyta książkę w salonie? Ale i tak wiem, że najbardziej uwielbiasz ich seanse sam na sam. — Uśmiechnął się, a obłęd na jego piegowatej twarzy sięgnął zenitu. — Tylko Lucjusz, Narcyzna i ty słyszący jej krzyki…

Balony poszybowały w górę, a on z głuchym łoskotem rzucił się na Ronalda.


***
Witam wszystkich bardzo serdecznie! Po raz kolejny pragnę Wam podziękować za tak liczny odzew. W życiu się nie spodziewałam, że już pod drugim postem będę czytała tyle miłych komentarzy. Jestem Wam za każdy przejaw "Jestem, czytam" - taki jak komentarze, obserwowanie czy wejścia - ogromnie wdzięczna! Żadne słowa nie potrafią odpowiednio wyrazić, co czuję, gdy je czytam.
Zgodnie z obietnicą prezentuję Wam rozdział trzeci. Mam nadzieję, że on także przypadnie Wam do gustu :) Coraz mocniej iskrzy między Draconem i Ronem. Zobaczymy, co z tego wyniknie ^^
Następna część pojawi się pod koniec miesiąca, prawdopodobnie w ostatni weekend kwietnia, tuż przed maturami. Ech... W każdym razie już teraz mogę Wam zdradzić, że czwórka i piątka figurują na liście moich ulubionych rozdziałów "Smoczej opowieści" <3
Życzę Wam przepięknych, zdrowych i spokojnych Świąt Wielkiej Nocy! Dużo Przyjaźni, Miłości i spełnienia najskrytszych marzeń. A wszystkim blogującym/piszącym/czytającym czasu, Weny i zapału. Pamiętajcie, że tylko zapisane słowa po nas pozostaną. Nic więcej. Tylko one.
Jeszcze raz bardzo dziękuję za wszystkie komentarze, obserwowania i wejścia na "Smoczą opowieść". Jestem tutaj, a wraz ze mną Draco (czy mu się to podoba, czy nie;) dla Was. Dopóki Wy tu jesteście, publikowanie ma sens :)
Znaleźć mnie można na Asku i pod adresem e-mail: martwiala@gmail.com
Czekam na konstruktywną krytykę!
Wesołych Świąt i do zobaczenia przed maturami!