6. Sen, sowy i wizyta

Betowała: Katja

Patrząc w lustro, pierwszy raz od bardzo długiego czasu dokładnie przyjrzał się swojej twarzy i sylwetce. Strasznie schudł, co można było poznać po nienaturalnie mocno wystających kościach policzkowych i obojczyku. Jego twarz stała się jeszcze bardziej pociągła, a policzki trochę się zapadły. Skóra nie była już tak nieskazitelna jak kiedyś, a włosy osiągnęły w jego opinii nieprzyzwoitą długość. Przez pięć tygodni w Norze strasznie się zaniedbał. Jego prezencji nie pomagały także wielkie ciemne sińce pod szarymi oczami i krótki jasny zarost.

Draco nie spał dwa dni, bez przerwy czuwając przy Granger, którą magomedycy, krótko po tym, jak cudem udało im się jej pracę serca, celowo wprowadzili w śpiączkę. Rana musiała się względnie wygoić, poza tym organizm potrzebował regeneracji i wypoczynku, a na to najlepszy był spokojny sen, za który można było uznać magiczną śpiączkę.

Wszedł pod ciepły strumień wody, nie umiejąc powstrzymać pomruku zadowolenia. Nareszcie poczuł przyjemne rozluźnienie napiętych mięśni. Zaczesał palcami do tyłu tłuste włosy i skierował twarz wprost na lecącą wodę. Policzki trochę go zaszczypały.

Granger obudziła się jakieś dwie godziny wcześniej. Nadal była trochę otępiała, ale uzdrowiciele uprzedzali o tym, twierdząc, że otrzeźwienie powinno przyjść stopniowo. Z pomocą rudej Weasleyówny zmienił więc rannej opatrunek, a później został niemalże wygoniony do łazienki przez Artura („Draco, naprawdę zaczynasz nieprzyjemnie pachnieć.”), zostawiając Granger w rękach Charliego. Po wzięciu prysznica miał iść prosto do łóżka i porządnie się wyspać, ale mimo uporczywie klejących się powiek, oczywiście ani trochę nie zamierzał wypełniać tego polecenia. W jego opinii był jedyną osobą, która mogła pomóc dziewczynie, jeżeli cokolwiek złego zaczęłoby się z nią dziać.

Brud i zaschła krew Granger spływały z wodą do kratki ściekowej, pozostawiając jego skórę znowu czystą.

Najpierw szok, potem adrenalina, a następnie zmęczenie nie pozwoliły Draconowi na dokładne przemyślenie swojego zachowania z nocy z 31 lipca na 1 sierpnia. I za to był im bardzo wdzięczny. Mógłby dość do niewygodnych wniosków. Zajmując się Granger, nadal koncentrował się na wykonywanych czynnościach, a nie pobudkach, które nim kierowały. Tak było dla ich obojga najlepiej.

*

Po długim prysznicu nieoczekiwanie poczuł się jeszcze gorzej. Było mu ciepło i przyjemnie, kiedy wyszedł z łazienki pachnący, ogolony i uczesany, ubrany w czyste rzeczy, ale przez to właśnie potwornie chciało mu się teraz spać. Nie poszedł jednak do swojego pokoju, ale do sypialni rudej Weasleyówny, znajdującym się na pierwszym piętrze, który zajęła Granger.

— Miałeś iść spać — oznajmiła mu od progu.

Jej głos wciąż był lekko charczący i cichy. Leżała w świeżutkiej piżamie na łóżku pod oknem, z którego rozciągał się widok na zielony sad. Miała włosy uczesane w gruby warkocz i niemrawo się do niego uśmiechała, co nie omieszkał skrytykować Malfoy:

— Jak się nie przestaniesz tak szczerzyć, to położę się na twoim łóżko, uprzednio wyrzucając cię przez okno — ostrzegł, siadając pod ścianą, tam, gdzie zawsze przez ostatnie dwa dni, nieopodal dziewczyny.

Oparł się o zimne drewno i ze wszystkich sił próbował nie zamykać oczu.

— Nie zdemolujecie pokoju mojej siostry, jeżeli zostawię was na chwilę? — spytał Charlie, zajmujący krzesło przy łóżku. — Nie ma kto pomagać tacie posprzątać w garażu.

— Nie, raczej się na niego nie rzucę. — Uśmiechnęła się Granger.

— A ty? — zwrócił się ze śmiechem do Ślizgona Weasley.

Chłopak teatralnie wywrócił oczami.

— Granger nawet atom nie dobije, więc nie sądzę, by mi się to udało. I to w dodatku bez różdżki — powiedział, przy okazji wypominając, że znowu pozbawili go różdżki.

Artur Weasley, patrząc na niego przepraszająco-współczującym wzrokiem, odebrał mu ją zaraz po tym, jak przeszedł z podwórka. Draco prawie nie stawiał oporu.

Treser smoków podniósł brew, ale nic nie odpowiedział, a po chwili zamknęły się za nim drzwi. Niemal natychmiast odezwała się Granger:

— Czemu nie poszedłeś spać? — zapytała słabo, lecz z wyraźną naganą w głosie. — Twoje cienie pod oczami wkrótce będę widoczne nawet dla prawie całkowicie ślepej ciotki Ginny, Tessi.

Malfoy zmierzył ją chłodnym spojrzeniem.

— Jeśli myślisz, że ten epizod z urodzin Grzmottera coś zmienił w naszych wzajemnych relacjach, to z nieskrywaną przyjemnością cię rozczaruję, Granger — syknął, kładąc nacisk na jej nazwisko – wymówił je, jakby stanowiło obrazę niemal tak wielką jak „szlama”.

Dziewczyny to jednak nie zniechęciło.

— Jesteś naprawdę zmęczony — stwierdziła troskliwym tonem. — Powinieneś…

— Zamknij się! — krzyknął na nią.

Musiała mu, jędza, przypominać, że pada na pysk?! Jej świergotanie, nawet ciche, było aż nadto uciążliwe. O wiele przyjemniej przebywało się z nią w jednym pomieszczeniu, kiedy leżała, bez słowa i nieruchomo.

— Chcesz mnie zezłościć — rzekła miło. — Spokojnie, jeszcze się na ciebie wkurzę. Myślę, że nastąpi to już niebawem, muszę tylko odzyskać więcej sił. A do tej pory moglibyśmy dalej trwać w stanie zawieszenia broni…

— O jakim zawieszeniu broni ty mówisz, co? — zirytował się Malfoy.

— To w takim razie jak nazwiesz to, że uratowałeś mi życie? — teraz i ona odrobinę się zdenerwowała.

— Dodatkiem do utarcia nosa mojemu ojcu — odparł jadowicie. — Kiedy dowie się, że poniekąd to ja przyczyniłem się do faktu, że wciąż takie coś jak ty egzystuje, nie będzie zadowolony.

Sam nie wiedział, czy to, co mówi, jest prawdą. Teraz w głowie miał tylko jedną myśl — spać, spać, SPAĆ!

Na twarzy Granger, poznaczonej drobnymi rankami i odciśniętym fragmentem poszewki na policzku, pojawiło się rozczarowanie.

— Nie gadaj, że naprawdę sądziłaś, że nagle poczułem do ciebie coś więcej niż odrazę — zakpił chłopak. — Nawet Łasica nie byłby taki głupi, żeby przyszła mu do tej rudej łepetyny taka bzdura!

Chciał ją ugodzić prosto w serce, aby raz na zawsze zapamiętała, że była dla niego nikim. Nie ratował jej ze względu na to, że nazywała się Hermiona Granger. W jego sposobie myślenia o niej coś się przez ostatni miesiąc zmieniło. Już na zawsze miała dla niego pozostać tym czymś, w czego żyłach pływał tylko brud.

W jej oczach pojawił się gniew. Najpewniej, gdyby tylko czuła się odrobinę lepiej, rzuciłaby na niego przekleństwo.

— To dlaczego tak szybko wyszedłeś spod prysznica? — wycharczała, co pewnie powinno brzmieć jak warczenie. — Dotykałeś mnie jeszcze przed godziną. Ociekasz moim szlamem.

Starała się bardzo, ale nijak nie była w stanie powstrzymać napływających łez. Dracon spoglądał na nią z triumfalnym wyrazem bladej twarz.

— Doszedłem do wniosku, że jeszcze przez wiele miesięcy, chociaż bym nie wiadomo jak długo się szorował pumeksem, nie zmyję go — odpowiedział, z zimną satysfakcją obserwując jej reakcję.

Warga Granger zaczęła się trząść, a z kącików oczu poleciały drobne łzy. W tym samym momencie odwróciła szybko głowę w kierunku okna.

— Myślałam… — głos się jej załamał i musiała minąć chwila, by kontynuowała: — Dla ciebie do końca życia pozostanę tylko szlamą, prawda?

Chłopak wzruszył ramionami.

— Prawdziwego pochodzenia nie możemy zmienić — powiedział lekko.

Drobna sylwetka dziewczyny zatrzęsła się kilkakrotnie i rozległ się jej tłumiony szloch, a potem zapadła głucha cisza.

Malfoy wbijał uporczywie wzrok w plakaty Fatalnych Jędz i Harpii z Hollyhead. Gwenog Jones w ciemnozielonej szacie ze złotym pazurem na dużej piersi raz po raz przelatywała z jednego na drugi, niekiedy zerkając zalotnie w jego stronę. Na chwilę prawie zapomniał o tym, że nie musiałby wypijać Eliksiru Słodkiego Snu, by natychmiast zasnąć. Ale potem z łóżka zaczęły dolatywać dziwne dźwięki.

Początkowo myślał, że Granger znowu jęczy z bólu, i dopiero po paru sekundach, uświadomił sobie, że ona śpiewa. I to nie byle co, tylko kołysankę.

Na Wojtusia z popielnika

iskiereczka mruga.

Chodź, opowiem ci bajeczkę,

bajka będzie długa.

— Granger, co ty, do cholery…

— Teraz to ty się zamknij — rzuciła ostro w jego kierunku.

Chciał jej odpyskować, ale ona zaczęła na nowo, a jego, jak gdyby byłoby to możliwe, ogarnęła jeszcze większa senność niż ta, którą odczuwał przed momentem.

Był sobie król, był sobie paź

i była też królewna.

Z cukru był król, z piernika paź,

królewna z marcepanu…

Jego powieki stawały się coraz cięższe, zupełnie jakby ktoś go czarował albo hipnotyzował. Głos zamarł na ustach, a ponętna postać Gwenog Jones w obcisłej szacie stała się zamazana. W końcu się poddał i zamknął oczy.

Kiedy Malfoy niemalże niedosłyszalnie zachrapał, Hermiona znowu na niego spojrzała. Nawet jeśli pod ścianą drzemał największy dupek, jakiego kiedykolwiek spotkała, to właśnie on ją uratował. Dobrze słyszała, jak uzdrowiciele mówili, że gdyby nie zaklęcia, które na nią rzucił, choć bardzo proste, już by nie żyła. Szczerze nienawidziła zaciągniętego wobec niego długu wdzięczności, ale jakieś pocieszenie dało się znaleźć w tym, że on czuł to samo.

Spokoju na dawała jej jedna myśl. Dlaczego on to zrobił?

Do tej pory sądziła, że Malfoy z chęcią własnoręcznie by ją oskalpował. Ona także nie darzyła go zbytnią sympatią. Można więc łatwo sobie wyobrazić ogromne zdziwienie, jakie ogarnęło Hermionę, kiedy leżąc na kanapie w salonie Weasleyów, powróciła do niej niewielka część świadomości i uświadomiła sobie, że Ślizgon pochyla się nad nią, trzymając rękę na jej klatce piersiowej, dokładnie w miejscu, gdzie najlepiej wyczuwalne było bicie serca. Złapała długie palce chłopaka i mocno je ścisnęła, bo święcie wierzyła, że jest on ostatnią osobą, którą w swoim życiu widzi. Była pewna, że umrze. A Malfoy przy niej trwał, chociaż doskonale wyczuwała ogarniającą go panikę. I właśnie to stanowiło największą zagadkę.

Czemu jej po prostu nie zostawił? Teoria, że to przez zachowanie jego ojca, zdawała się być naciągana. To przecież nie stary Malfoy ją dźgnął nożem. No i słyszała, co chłopak mu powiedział.

„Jak będę chciał, to się z nią nawet ożenię…”

Nie, Hermiona nie była głupia i wiedziała, że to tylko cięta pyskówka, ale, na gacie Merlina, co spowodowało, że posłużył się nią, żeby dopiec ojcu?

Dzisiejsze zachowanie Malfoya, chociaż poczuła się dotknięta do żywego, wydawało się jej być tylko próbami ocalenia pozorów, które i tak nie miały już większego sensu. Oboje czuli, że coś między nimi się zmieniło.

Ona nie lubiła jego, a on jej, to fakt, ale…

Hermiona doszła do wniosku, że nie pozostaje jej nic innego, jak cierpliwie czekanie na rozwój wydarzenie, dokładnie w momencie, w którym Malfoy zaczął wiercić się i ciężko dyszeć. Chwilę potem wyjęczał coś niezrozumiałego.

Dziewczyna popatrzyła na niego zaciekawiona. Widocznie coś przekręcała, gdy nucąc kołysankę, rzucała na niego zaklęcie usypiające, jakie w założeniu powinno wywołać taki san efekt jak Eliksir Słodkiego Snu – nie dopuszczać do rozwinięcia się koszmaru u osoby, na którą zostało rzucone.

A Malfoyowi wyraźnie się śnił koszmar. Poruszył się gwałtownie, mamrocząc gorączkowo „Mamo, mamo!”.

*

Miał siedem lat. Były jego urodziny. Przejechali ciocia Izabela i wujek Thorn razem z ich jedynym synem, najlepszym przyjacielem Draco, Blaisem. Tato co prawda nie pozwolił mu zaprosić nikogo więcej, ale i tak zabawa była przednia.

Od mamy dostał wielką księgę o najwybitniejszych czystokrwistych czarodziejach w historii magii, od ojca cztery razy większy  od niego samego obraz przedstawiający ich drzewo genealogiczne, ale i tak najbardziej podobał mu się prezent wręczony przez Blaise’a. Nowiutka miotła wyścigowa, Nimbusa 1700, z połyskującą ciemną rączką i idealnie brązowymi witkami.

— Polatasz na niej później, Draco — powiedział mu zimnym tonem tata, kiedy zapytał, czy może wyjść do ogrodu i ścigać się z Blaisem (który pomyślał także o zabraniu swojej miotły, Nimbusa 1500). — Najpierw musimy zjeść z naszymi gośćmi kolację.

Dorośli rozmawiali jak zwykle o bardzo nudnych sprawach. Tato narzekał na jakiegoś pana Weezleya, czy jakoś tak, ponieważ ten uwielbiał mugoli i szlamy. Draco wiedział, że mugole i szlamy to brudy zaśmiecające świat. Byli nic nie warci, a ich żyłach płynęła krew cuchnąca błotem. Sprawiali, że tacy czarodzieje jak on i jego rodzice, PRAWDZIWI czarodzieje musieli się ukrywać i płaszczyć przed nimi (chłopiec nie do końca wiedział, co znaczy „płaszczyć się”, ale skoro tato tak powiedział, to na pewno miał rację). Ale tato twierdził, że najgorsza była ślepota Ministerstwa Magii, które nic z tym nie robiło. Kiedyś znalazł się jeden mądry czarodziej, którego Lucjusz nazywał „Czarnym Panem”, i właśnie on chciał przywrócić czarodziejom czystej krwi ich należną pozycję, tępiąc (też nie za bardzo zdawał sobie sprawy, co to „tępić”) mugoli i szlamy, ale w tajemniczych okolicznościach pozbawiono go mocy. Kto to zrobił i w jaki sposób? „Dowiesz się w przyszłości, Draco”.

Nagle przyjemna atmosfera zabawy urodzinowej prysła niczym bańka mydlana. Narcyza odpowiedziała coś Lucjuszowi, który gwałtownie wstał, przewracając krzesło. Rzucił się do niej i złapał za szyję.

— Mama! — krzyknął siedmioletni Draco, zeskakując z krzesła i biegnąc do szamoczących się rodziców. — Zostaw ją, tato! — Szarpnął ojca za krawędź szaty z czarnego jedwabiu. — Zostaw! Mamo, mamo! Zostaw ją!

Czasami jego tatę ponosiło i wtedy podnosił głos na mamę. Raz nawet uderzył ją przy chłopcu. Draco nie mógł dopuścić, żeby stało się to jeszcze raz.

Z miejsca poderwał się wujek Thorn i doskoczył do szamoczącego się małżeństwa, odsuwając chłopca na maksymalną odległość.

— Zabierz dzieci! — zwrócił się do Izabeli, próbując odciągnąć rozwścieczonego Lucjusza od Narcyzy.

Ciocia natychmiast chwyciła za rączki Blaise’a i Dracona, ale chłopczyk, odciągany, zdążył jeszcze zobaczyć, jak jego tato wbija coś w plecy mamy, a ta pada bezwładnie na ziemię. Na jej letniej lnianej sukience pojawiła się szkarłatna plama, która z każdą chwilą rosła.

Potem zrobił się szum w jadalni, a wujek Thorn zawołał do bawialni swoją żonę. Ciocia Izabela kategorycznie zabroniła im wychodzić z salonu, do którego ich zaciągnęła, ale Draco jej nie posłuchał. Musiał wiedzieć, czemu mama upadła i skąd na jej jasnym ubraniu wzięła się czerwień.

Odczekał chwilę, a potem najciszej jak się dało przeszedł przez korytarz i podszedł do drzwi od bawialni.

Przez szparę w uchylonych drzwiach dostrzegł mamę leżącą na kanapie. Narcyza co chwila kręciła się i podskakiwała, jakby coś ją swędziało w plecach. Nagle wujek Thorn rozerwał ładną sukienkę i oczom chłopca ukazała się naga skóra jego mamy, cała w czymś czerwonym.

Scena zaczęła się rozmywać, może przez to, że już dorosły Draco zastanowił się nad czymś. Nigdy nie zapomniał rozmowy wujka Thorna i jego mamy. Oboje śmiali się ze swoich wyczynów na imprezie kończącej siódmy rok w Hogwarcie. Thorn podpuszczał Narcyzę, pytając, czy podobały jej się jego ślipy w czerwone hipogryfy z koronki, kiedy w dormitorium chłopaków robił dla niej striptiz z powodu przegranej z Nottem w pokera. Narcyza odpowiedziała, że do dzisiaj je sobie przypomina, kiedy Lucjusz nie wraca na noc do domu. Izabela zaś ze śmiechem ją ostrzegła, by uważała, bo stanie się o nią zazdrosna.

*

I znowu siedział oparty o ścianę wyłożoną drewnem w pokoju na pierwszym piętrze. Tyle że teraz był wypoczęty jak nigdy, a w dodatku ciężko dyszał i w głowie huczały mu słowa matki sprzed dziesięciu lat, które powiedziała do niego, kiedy tylko odzyskała siłę by samodzielnie się poruszać.

„Nie możesz, Draco, w ten sposób zachowywać się w stosunku do twojego ojca”, rzekła ganiącym tonem. „Jeżeli jest na mnie zły, to znaczy, że miał rację i dobry powód do tego”.

Nigdy więcej nie stanął w jej obronie, a i sama Narcyza od tamtej pory traktowała go z widoczną rezerwą i chłodem. Potem ani razu nie zdarzyło się, aby czytała mu bajki na dobranoc i bawiła się z nim w ogrodzie. Za to zatrudniła mu guwernantkę, która nauczyła go pisać, czytać i liczyć, dobrych manier i mówić po francusku. To było o wiele przydatniejsze w prawdziwym życiu niż kochający rodzice.

Gdyby był bardziej emocjonalny, stwierdziłby, że w swoje siódme urodziny stracił ostatnią rzeczywiście kochającą go osobę. Ale na szczęście Dracon nie należał do osób, którymi targają emocje (oczywiście, wykluczając nienawiść). No i francuski się przydał, gdy ojciec rok temu zaprowadził go do Moulin Rouge’u, ekskluzywnego burdelu dla dobrze sytuowanych czarodziejów czystej krwi, który swoją siedzibę miał w samym centrum Paryża.

Dopiero po jakiejś minucie przypomniało mu się, że nie jest w pokoju sam. Całe szczęście Granger wydawała się być pogrążona w głębokim śnie. Jej obandażowana własnoręcznie przez Dracona klatka piersiowa równomiernie podnosiła się i opadała, a głowę nadal miała skierowaną w stronę okna tak, że było widać tylko część jej lekko piegowatej twarzy — odrobinę blady policzek i zamknięte oko.

Szybko odwrócił wzrok. Granger, jeszcze wciąż kredowobiała i cała w bandażach, za bardzo przypominała mu po tym śnie Narcyzę. Spojrzał po raz kolejny na plakaty tak licznie porozwieszane po całym pokoju do momentu,  w którym stykały się z drewnem, że trudno było stwierdzić kolor farby na ścianach.

Ciekawe, ile czasu minęło, odkąd tu siedział. Chyba nie aż tak sporo, skoro nikt się do nich nie pokwapił.

Jakby na zawołanie drzwi się otworzyły i ukazała się w nich mała postać Ginny Weasley. Niska dziewczyna z sięgającymi po pas prostymi rudymi włosami i okrągłą twarzą całą w piegach popatrzyła na niego z iskierką w oku.

Pewnie Potter właśnie ją obmacywał — pomyślał wrednie Draco.

— Malfoy — rzuciła o oktawę wyższym głosem, niż powinna — możesz już iść. Zostanę z Hermioną.

Ku zaskoczeniu Ginny, chłopak wstał bez słowa i minął ją w przejściu. Do tej pory kategorycznie protestował, gdy ktoś mówił, aby wyszedł z pokoju.

Kiedy tylko usłyszała odgłosy jego kroków na schodach, Hermiona poruszyła się na łóżku i odwróciła głowę w jej kierunku.

— Myślałam, że śpisz — oznajmiła Ginny, podchodząc do krzesła, które zajmował przed nią Charlie.

— Nie, mam już dosyć spania — odrzekła jej Granger. — Ileż można!

Weasley się zaśmiała.

— Rozumiem, zamknęłaś oczy, że nie patrzeć na naszą fretkę!

— Nie nazywaj go tak — przerwała jej ostrzej niż zamierzała Hermiona. — Może i nie grzeszy szczególną sympatią w stosunku do nas, ale to nie oznacza, że my też musimy zachowywać się tak samo w stosunku do niego.

Ginny zmrużyła podejrzliwie oczy, siadając na krześle, ale nie powiedziała już nic więcej. Chwilę siedziały w ciszy, a potem Hermiona zaczęła rozmowę o przesuniętym terminie ślubu Billa i Fleur. Weasley natychmiast podłapała temat, narzekając straszliwie na to, że zmusza się ją do wytrzymanie z Flegmą jeszcze przez bite dwa tygodnie.

*

Minął tydzień od urodzin Pottera. Ślub został przesunięty na 15 sierpnia, a Fleur kategorycznie oświadczyła, że choćby sam Sami-Wiecie-Kto wpadł do Nory, to ta data nie zmieni się nawet o dzień.

Draco na powrót znalazł rozrywkę w obserwowaniu Imperiusa i Cruciatusa, które swym nowym zwyczajem codziennie około południa wybierały się na „spacer” po całym suficie. Chłopak był przekonany, że w tej sytuacji już niedługo zobaczy Avadę i Kedavrę, i szczerze zaczął się zastanawiać, czy pająki posiadają jakąś dziwną odmianę inteligencji.

Wychodził tylko na posiłki i opatrywanie Granger. Czasami przy tym drugim na krótki moment odzyskiwał różdżkę (zazwyczaj Charliego) i to poprawiało mu humor, ale tylko dopóki znowu nie był zmuszony jej oddać.

Mimo tego że on zachowywał się prawie tak samo, jak wcześniej, zauważył widoczną zmianę w zachowaniu Weasleyów. Bill już nie patrzył na niego bez przerwy spod byka, ryża kura przestała mruczeć pod nosem klątwy, gdy go widziała, a raz nawet przy obiedzie Artur zagadnął go o jego preferencje sportowe. To była najdłuższa rozmowa Dracona, odkąd wylądował w Norze. Co prawda nie podszedł do niej jakoś przesadnie ochoczo, ale spokojnie odpowiadał na wszystkie pytania pana Weasleya, a wracając do pokoju na trzecie piętro, czuł się jakoś dziwnie lepiej, za co sam siebie później skrytykował.

Jedenastego, dokładnie w poniedziałek, pierwszy raz o własnych siłach (chociaż stale asekurowana przez Pottera) na śniadanie zeszła chwiejnym krokiem Granger, cała w skowronkach. Bliźniaki powitali ten wyczyny gromkimi brawami, Artur powiedział do dziewczyny coś miłego, a Draco stwierdził, że to cyrk co najmniej taki, jakby Granger okrążyła Ziemię na miotle.

— No, nie krzyw się tak — zwróciła się do niego dziewczyna, niezgrabnie zajmując, o zgrozo!, puste krzesło obok niego. — Miałeś już dostatecznie długie wakacje ode mnie.

Jej głos stał się znowu normalny — głośny i dźwięczny. Twarzy nie miała takiej bladej, a włosy ponownie stały się dawną szopą.

Popatrzył na nią z niechęcią.

— Co roku przysługiwał mi dwumiesięczny urlop od twojego jazgotu, Granger — mruknął znad owsianki.

— Ale ostatnio byłeś bardzo niegrzeczny i Mikołaj doszedł do wniosku, że należy ci się odpowiednia kara — zaśmiała się, a pan Weasley odchrząknął, chcąc zamaskować swoją prawdziwą reakcję na jej słowa.

— Hermiono, jedz — upomniał ją Harry, zajmując miejsce tuż obok dziewczyny.

— Przecież jem. Dziękuję, pani Weasley — powiedziała kobiecie, kiedy ta stawiała przed nią także miskę z owsianką. — Przepyszne! — dodała po pierwszej łyżce.

Molly posłała jej szeroki uśmiech.

— Chociaż jedna potrafi docenić mój wysiłek — powiedziała z wyrzutem.

— Ależ mamo, my go naprawdę doceniamy! — zapewnił Fred.

— Po prostu stwierdziliśmy, że jeżeli będziemy się powtarzać, to zanudzisz się z nami na śmierć — dodał George.

— Biłobi lepsie, gdibi ni codzinni tio samio — zauważyła Fleur zgryźliwym głosem.

Pani Weasley posłała jej wściekłe spojrzenie i już miała zripostować, kiedy głos zabrał Artur.

— Z wami z pewnością nie dałoby się nudzić — powiedział, zapobiegając wszczęciu kolejnej kłótni.

— No, jedz, Harry, jedz — Granger zaczęła wesoło przedrzeźniać Pottera patrzącego z podejrzliwością na owsiankę.

Gryfon już miał jej coś odpowiedzieć, gdy za oknem pojawiło się parę charakterystycznie hukających ciemnych plamek, z każdą chwilą coraz bardziej zbliżających się do Nory.

— Sowy… — stwierdziła Granger.

— Jakaś ty domyślna — zironizował Draco.

— Nie martw się, już prawie mi dorównujesz — odpyskowała dziewczyna, jednak uśmiechnęła się do niego całkiem przyjaźnie.

Trzy brązowe sowy i jedna czarna jak węgiel, w której Draco momentalnie rozpoznał Zawadiakę — ptaka zawsze przez niego używanego w Hogwarcie, jeśli jego własny nie był w stanie przesłać komuś list, wleciały przez otwarte okno kuchni i wylądowały na środku stołu, nie bacząc na produkty spożywcze na nim rozstawione.

Malfoy zauważył, że Potter posłał Granger dziwnie zaskoczone spojrzenie, spostrzegłszy pieczęć Szkoły Magii i Czarodziejstwa na żółtawym pergaminie listów, jakby w ogóle ich w tym roku nie oczekiwał.

Ślizgon za to spojrzał na pana Weasleya. Naprawdę wymagali od niego, by wrócił w tym roku do Hogwartu?

— Dalej, dzieciaki, otwórzcie — zachęcił ich Artur.

Ginny nie trzeba było dwa razy powtarzać. W mgnieniu oka pochwyciła list dostarczony przez najmniejszą z sów. Draco natomiast powoli odwiązał pergamin od nóżki Zawadiaki i podał mu do dzióbka kawałek chleba. Ostrożnie, jakby koperta miała zaraz wybuchnąć, rozerwał pieczęć i wyciągnął z niego pierwszą kartkę.

HOGWART

SZKOŁA

MAGII I CZARODZIEJSTWA

Dyrektor: Minerwa McGonagall

(Mistrz Transmutacji 1967, 1983, 1990; Wiceprzewodnicząca Zespołu

Uczących Czarodziejów; Wielka Czarownica)

Szanowny Panie Malfoy,

Mamy przyjemność poinformowania Pana, że został Pan przyjęty do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart na rok siódmy (klasa Okropnie Wyczerpujące Testów Magicznych). Dołączamy listę niezbędnych książek i wyposażenia.

Rok szkolny rozpoczyna się 1 września. Oczekujemy pańskiej sowy nie później niż 2o sierpnia, upraszając, aby potwierdził Pan w liście zwrotnym swoje preferencje odnośnie wybranych przez Pana przedmiotów szkolnych.

                                                                                                                   

Minerwa McGonagall

Minerwa McGonagall,

dyrektor

Później była lista podręczników. W miejscu książki do Obrony Przed Czarną Magią świeciła pustka, a w post scriptum umieszczono uwagę, że tytuły, których zabrakło w liście, uczniowie otrzymają w szkole . Stara kocica najwyraźniej nie zdążyła jeszcze znaleźć jakiegoś chętnego szaleńca na miejsce nauczyciela Obrony. Trudno się dziwić, wszyscy uczący rocznik ’80 nie skończyli zbyt dobrze, a ostatni zabił Albusa Dumbledore’a. Tak, tylko wariat mógł chcieć tej posady.

Dracona wcale nie zdziwiło, że w kopercie znajdował się jeszcze jeden list. Wiedział, że odnosi się do jego prefektury i był pewien, że właśnie ją utracił. Jak inaczej miałoby być, skoro o mało co nie rzucił w dyrektora Avadą Kedavrą. Jakie więc poczuł zdziwienie, gdy z pergaminu z brzdękiem wyleciała odznaka, i to Prefekta Naczelnego.

Zwyczajnie oniemiał.

Powierzchnia plakietki była podzielona na cztery części, a w każdej z nich widniał malutki herb jednego z domów. Duże „P” na środku lśniło to na szmaragdowo, to na srebrno.

Był przekonany, że McGonagall jakimś cudem się pomyliła, ale kolejne słowa w liście do Prefekta Naczelnego Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie zdecydowanie temu zaprzeczały.

HOGWART

SZKOŁA

MAGII I CZARODZIEJSTWA

Dyrektor: Minerwa McGonagall

(Mistrz Transmutacji 1967, 1983, 1990; Wiceprzewodnicząca Zespołu

Uczących Czarodziejów; Wielka Czarownica)

Szanowny Panie Malfoy,

Z nieskrywaną przyjemnością, ja, Minerwa McGonagall, dyrektor Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, Mistrz Transmutacji 1967, 1983, 1990; Wiceprzewodnicząca Zespołu Uczących Czarodziejów; Wielka Czarownica, niniejszym mianuję Pana, Panie Draconie Lucjuszu Malfoyu, na jednego z dwóch Perfektów Naczelnych Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie w roku szkolnym 1997/1998.

To zaszczytna funkcja, którą w przeszłości obejmowali tacy wielcy czarodzieje jak Merlin, Nicolas Flamel czy Albus Persival Wulfryk Brian Dumbledore, tym szczególnie miło jest mi przyznawać ją Panu, Panie Malfoy.

W liście znajdzie Pan swoją odznakę. Oczekuje się Pana w przedziale dla prefektów, wagon 12, Ekspres Londyn-Hogwart, gdzie zaczerpnie Pan wszystkich potrzebnych informacji tyczących się Pana nominacji.

                                                                                                                   

Minerwa McGonagall

Minerwa McGonagall,

Dyrektor

To musiał być ponury żart tej starej kocicy! Jak? No jak?!

— Harry, zostałeś prefektem? — zdziwiła się Ginny, przyglądając się niewielkiej rzeczy w dłoniach chłopaka.

Malfoy oderwał wzrok z połyskującego srebrnego „P” i popatrzył na zdezorientowanego Pottera.

— Zamknij paszczę, Grzmotter — syknął, nie potrafiąc się powstrzymać.

— Ale my nie wracamy do Hogwartu — wymamrotała Hermiona, wpatrując się w swoją odznakę Prefekta Naczelnego, którą dopiero teraz zauważył Draco.

Teraz to już był pewny, że McGonagall sobie z nich ponuro zażartowała i…

Co?! Spojrzał na dziewczynę obok siebie, jakby była niespełna umysłu. Jak to nie wracają do Hogwartu?!

— Hermiono, chyba się przesłyszałem — powiedział pan Weasley.

Granger z wbitymi w kawałek metalu oczami nie odpowiedziała. Zamiast tego zaczęła obracać odznakę między palcami, mrucząc „Ja Prefektem Naczelnym?... Ja?”

— Harry? — zwrócił się do Pottera Artur.

Ten natomiast bez wahania odparł:

— To prawda. Nie wracamy w tym roku do Hogwartu — powtórzył z mocą za przyjaciółką.

— A możemy wiedzieć dlaczego? — syknęła w jego stronę Molly, odrzucając ściereczkę w kratkę.

Potter przełknął głośno ślinę, ale spojrzał z mocą na panią Weasley.

— Profesor Dumbledore powierzył mi pewną… ważną sprawę — rzekł pewnie. — Nie mogę go zawieść.

— Co to za sprawa? — spytała podejrzliwie kobieta.

— Nie mogę pani powiedzieć. — Harry wytrzymał wściekłe spojrzenie oczu Molly.

— Hermiono — zwróciła się do dziewczyny.

Ale ta była tak zapatrzona w odznakę Prefekta Naczelnego, że chyba nic do niej nie docierało. Draco zauważył, że jej oczy robią się szkliste, i się załamał.

Granger się popłacze, bo dostałą posadę, która od pierwszego wystrzału jej ręki w górę na lekcji Transmutacji była dla niej przeznaczona. Merlinie, proszę…

— Arturze, rozumiesz to wszystko? — fuknęła na męża Molly.

Pan Weasley przebiegł wzrokiem po wszystkich w kuchni, zatrzymując się na twarzy Pottera.

— Harry, pani profesor McGonagall wie o tym? — zapytał.

Chłopak się zmieszał.

— Jestem dorosły — oświadczył wymijająco, odkładając odznakę Prefekta do koperty zaadresowanej zielonym atramentem. — Nie wiem, jak Hermiona, ale ja nie zamierzam już wracać do Hogwartu.

W kuchni zaległa kompletna cisza. Nawet bliźniacy (z trudem odtworzone ucho George’a było wciąż owinięte bandażem), którzy do tej pory coś do siebie szeptali, teraz wpatrywali się w Pottera.

— Molly, myślisz, że Minerwa pogniewa się, jeżeli jedną z sów użyję, aby wysłać do niej list? — zagadnął swobodnie do czerwonej na twarzy żony.

— Co zamierza pan zrobić? — spytał Harry, a jego pewność siebie nagle wyparowała.

Weasley posłał mu przyjazne spojrzenie.

— Zamierzam wysłać list do profesor McGonagall, jakbyś nie dosłyszał, Harry — odparł lekko uszczypliwie.

Malfoy prychnął pod nosem z zadowoleniem. Nawet już oni mają dość twojego zadufania w sobie, Grzmotter.

— A niby po co? — zaatakował Potter.

— Ponieważ uważam, że pani profesor należą się słowa wyjaśnienia z waszej strony — Artur zakończył dyskusję, wstając od stołu, biorąc jedną sowę i wychodząc na zewnątrz.

Molly posłała Potterowi i Granger mordercze spojrzenie i podążyła za mężem.

Przez chwilę jeszcze nikt się nie odzywał, a potem niespodziewanie odezwała się Ginny:

— Jakim cudem Harry mógł zostać Prefektem? — spytała. — Przecież Ro… to znaczy Gryffindor ma już jednego Prefekta w waszym roczniku.

Nikt od tygodnia nie wspominał ani słowem o Ronaldzie. Draco, który nie brał czynnego udziału w życiu domu i w ogóle bardzo rzadko schodził na parter, pomyślał, że musieli zawrzeć między sobą jakieś milczące porozumienie. Przez pierwsze kilka dni w Norze panował marazm, ale później wszystko wróciło do prawie całkowitej normy. Tak, jakby Weasleyowie umówili się, że będą udawać, że Ron nigdy nie istniał.

— Jeżeli w danym roku szkolnym w Hogwarcie nie pojawi się któryś z Prefektów, zostaje mianowany na jego miejsce inny — wyrecytowała na wydechu tym swoim przemądrzałym tonem.

Malfoy uśmiechnął się do siebie w duchu. Granger musiała czuć się o wiele lepiej, skoro Pierwsza Żelazna Kujonica Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie do długiej przerwie wracała.

Schowawszy odznakę Prefekta Naczelnego i trzy zwoje pergaminu do koperty, Hermiona spojrzała prosto w twarz Ginny i bez śladu drżenia w głosie dodała:

— Ron musiał zrzucić szkołę.

Próbowała wstać, ale jeszcze nie była na tyle silna, by zrobić to bez pomocy. Jakby na zawołanie Potter poderwał się ze swojego miejsca, oferując swoje silne ramię. I krzyknął jak oparzony:

— Malfoy, co to jest?!

— To? — upewnił się swobodnym tonem Ślizgon — Odznaka Prefekta Naczelnego…

 — ALE JAK TO?!

— Też chciałbym wiedzieć — mruknął pod nosem Draco, ale na szczęście Harry go nie usłyszał.

*

Profesor McGonagall za pomocną Sieci Fiuu znalazła się w Norze jeszcze tego samego dnia wieczorem. Prawie niedostrzegalna linia, która kiedyś była jej ustami, nie zwiastowała niczego dobrego.

Ginny i bliźniacy zostali wygonieni do swoich pokojów, a państwo Weasley pod pretekstem wyplenienia gnomów wyszli do ogrodu. W salonie więc znajdował się tylko Harry, Hermiona i Draco. Ten ostatni nie był zbytnio zadowolony z faktu, że został zmuszony wysłuchiwać pretensji starej kocicy, że jej pupilki w tym roku wypięły się na nią i Hogwart, ale wiedział, że dowie się wreszcie, co się z nim stanie w roku szkolnym. Nawet jeżeli szanse na jego powrót do klasy Owutemów były bliskie zeru. Nie łudził się bowiem, że listy McGonagall stanowiły jakieś potwierdzenie, że nie został uwięziony w tej szopie do końca życia.

— Mogę wiedzieć, co tak naprawdę panem kieruje, panie Potter? — zapytała sztywnym tonem profesor McGonagall.

Nie siedziała na wątpliwej jakości fotelu, wolała stać przy oknie. Gryfoni natomiast zajęli kanapę (nikt by nie powiedział, że tydzień temu była cała we krwi, zaklęcie „Chłoszczyć” należało do tych bardziej pospolitych, niemniej jednak czyniło cuda), a Draco fotel, którym pogardziła belferka.

— Już to mówiłem — zniecierpliwił się Potter. — Profesor Dumbledore powierzył mi wypełnienie ważnego zadania. Nie zawiodę go!

— Proszę nie podnosić na mnie głosu, Potter — ostrzegła go Minerwa, a Hermiona popatrzyła na Harry’ego z naganą. — To nadal nie wystarczający powód, aby decydować się na przerwanie edukacji!

Gryfon potargał ze złością czarne włosy i wymruczał coś pod nosem.

— Pani profesor — zaczęła niepewnie Granger — naprawdę chcielibyśmy wrócić do Hogwartu, ale okoliczność na to nie pozwalają…

— A ja sądziłam, że okoliczności to właśnie najlepszy powód, żeby skończyć szkołę — przerwała jej ostro Minerwa.

Dracon pierwszy raz zobaczył wypieki na jej twarzy. Merlinie, ona była w stanie się rumienić?!

— Zdawać by się mogło, że ulice są pełne sług Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać — skrzywiła się lekko, ale kontynuowała: — Hogwart to jedyne w pełni bezpieczne dla was miejsce. A szczególnie dla ciebie, Potter.

Gryfon zacisnął pięści, aż pobielały mu knykcie. Hermiona położyła mu rękę na ramieniu, posyłając ciepły uśmiech, ale on go nie odwzajemnił wpatrzony w swoje ręce.

— Pani profesor — dziewczyna przeniosła wzrok z przyjaciela na nauczycielkę — my naprawdę to wszystko rozumiemy, ale profesor Dumbledore na pewno chciałby, żeby jego wola została wypełniona.

Minerwa potarła nerwowym ruchem czoło. Już nawet nie starała się ukrywać, że ta sytuacja wywołuje w niej silne emocje.

— Panno Granger, a nie pomyślała pani, że profesor Dumbledore przede wszystkim chciałby, żebyście byli BEZPIECZNI? — zapytała, wyraźnie zdenerwowana.

— Hogwart podlega Ministerstwu Magii, które jest infiltrowane przez Voldemorta! — krzyknął Potter, podrywając się gwałtownie z kanapy.

Ciekawe skąd Grzmotter zna słowo „infiltrowany?” — zamyślił się na chwilę Ślizgon.

— Harry, proszę — szepnęła Hermiona, pociągając chłopaka za brzeg koszulki, a dyrektorka fuknęła lodowatym tonem:

— Nie będę tak z tobą rozmawiać, Potter... Muszę jeszcze się tylko upewnić w pana sprawie, panie Malfoy — dodała po chwili, odwracając się w kierunku blondyna.

No, nareszcie!

— Pan wraca do Hogwartu?

— Miałem nadzieję, że to pani profesor odpowie mi na to pytanie — odpowiedział uprzejmie, prostując się w fotelu.

W odróżnieniu od Jestem-Pseudo-Bohaterem-Potter umiał okazać szacunek wobec nauczycieli, nawet jeżeli nie zgadzał się z nimi.

— To znaczy? — zapytała kobieta.

— Od pewnego czasu moje losy nie leżą w moich rękach, pani profesor — wyjaśnił, wzruszając ramionami. — Myślę, że to czy wracam do szkoły, zależy wyłącznie od Zakonu Feniksa.

— Zatem widzimy się w Hogwarcie — stwierdziła pewnie.

Draco chciał zadać jakieś pytanie, dowiedzieć się czegokolwiek więcej, ale Minerwa szybko weszła do kominka, rzucając ostatnie spojrzenie dwójce Gryfonów.

— Z wami także — dodała z mocą, a potem z sykiem ognia zniknęła w zielonych płomieniach.

***
Dzisiaj spokojniej, prawda? Można złapać oddech w tym gorącu początku lata ^^
Mam nadzieję, że ten rozdział także Wam przypadł do gustu po masywnej piątce <3 (Chyba nigdy nie przestanę się kochać w tym rozdziale *.*)
Chciałabym OGROMNIE wszystkim podziękować za komentarze. Były po prostu wspaniałe! Naprawdę to, że wciąż dostaję od Was tak wspaniałe opinie na temat "Smoczej opowieści" jest równie cudowne jak spełnienie się mojego marzenia o dostaniu listu z Hogwartu. Bardzo Wam wszystkim dziękuję i kłaniam się nisko.

Dla tych, którzy przeżywają piekło sesji: Dacie radę i pamiętajcie, że gdy skończycie tę, zostanie Wam już jedna mniej do zaliczenia ;)
Dla tych, którzy męczą się w te słoneczne dni w szkole: To już końcówka :)
A dla maturzystów (jeżeli jacyś tu są) oraz wszystkich pozostałych, którzy mają wolne: Niech żyje całodzienne pisanie/czytanie/obijanie się - co kto woli! :D
Zapraszam na mojego Aska i mejla: martwiala@gmail.com
Do zobaczenia!