5. Smoka nie da się oswoić

Betowała: Katja
Na jej jasnej bluzce, gdzieś pod drobną piersią, pojawił się szkarłat, który z każdą chwilą rozlewał się coraz bardziej. Hermiona wydała z siebie cichy dźwięk przypominający „Ała” — jakby skaleczyła się w palec, a nie dostała nożem w plecy. Ostrze musiało być o wiele dłuższe niż wyglądało, bo uważny obserwator mógł dostrzec błysk jego srebrnego zakończenia przebitego przez brzuch dziewczyny.

W tym właśnie momencie w Draconie coś pękło.

Kiedy rzucał się do drzwi, nie był już tym samym Malfoyem, który przez sześć lat nieustannie uprzykrzał życie szlamie Granger.

Nie zważając na obietnicę złożoną Arturowi Weasleyowi, przy akompaniamencie krzyków Ginny i Harry’ego, przebiegł przez próg domu. Poczuł silne mrowienie w całym ciele, jakby raził go prąd i już wiedział, że złamał zaklęcie i teraz wszyscy śmierciożercy zyskają stuprocentową pewność co do jego tymczasowego miejsca zamieszkania. Nie przejął się jednak tak, jak mógłby jeszcze pięć minut wcześniej. Plama na bluzce Granger powiększała się z każdą chwilą.

Był już jakieś cztery stopy od nich, dokładnie widząc szaleńczy uśmiech Wieprzleya trzymającego na wpół omdlałą dziewczynę, kiedy padł na ziemię. Zawsze i wszędzie, nawet gdyby w całości wymazano mu pamięć, poznałby ból zaklęcia Cruciatus. Zdawało się, że wszystko w jego środku rozrywa się, a potem płonie. Gdzieś z oddali słyszał swój wrzask i szaleńczy ryk Artura Weasleya:

— ZOSTAW GO, TY SZCZURZE!

Zaklęcie jak na zawołanie przestało działać, ale Draco nie miał złudzeń, że jego ojciec mógłby posłuchać „wielbiciela szlam”, jak często nazywał pana Weasleya. Po tym jak Fenrir Greyback rzucił się na Artura na nowo rozgorzała walka, lecz zdawała się być daleko od nich. Dla Ślizgona istniały teraz tylko cztery osoby: on, Lucjusz, Granger i Łasica. Jakby naprawdę jakieś zaklęcie odgrodziło ich od reszty świata.

Malfoy wypluł krew, która po Cruciatusie napłynęła mu do ust, i spróbował się podnieść. W tym samym momencie Lucjusz wyrwał mu różdżkę „Magicznych Dowcipów Weasleyów” i kopnął go z całej siły w brzuch. Chłopak z głuchym stęknięciem znowu padł na trawę, a jego ojciec się zaśmiał:

— Jak mogłeś tak nisko upaść, Draconie? — Lekko się nad nim pochylił. — Ze strachu przed własnym ojcem, ukryłeś się u największych szumowin, jakie chodzą po ziemi.

— A ty, tato? — zapytał niewyraźnie Draco, spoglądając na Lucjusza spod półprzymkniętych powiek. — Jak mogłeś zacząć spiskować z ich synem, którego uważasz za wyjątkowo marną imitację czarodzieja, żeby się na nich zemścić?

Jeszcze raz dostał w brzuch, słysząc warknięcie Łasicy:

— Ceni mnie bardziej od ciebie, tleniony chuju.

— Zawsze… — zignorował Ronalda, z trudem łapiąc oddech, a mimo to uśmiechając się — zawsze dziwił mnie fakt, że najbardziej lubisz używać mugolskiej przemocy, ojcze. Przecież jesteś czarodziejem…

— Crucio!

Prawdziwy ryk bólu na jakiś czas zagłuszył bitewny rejwach.

Chłopak nie wiedział, ile czasu minęło, zanim Lucjusz nie ściągnął z niego zaklęcia, ale musiało to trwać bardzo długo, skoro o mały włos nie zemdlał. Jego ojciec wiedział doskonale jak torturować, aby ofiara pozostała możliwie najdłużej przy świadomości.

— Teraz lepiej? — sarknął Malfoy Senior, gdy stwierdził, że Draco mniej więcej znowu kojarzy, co się wokół niego dzieje. — Jakim prawem mówisz mi, jak powinien zachowywać się czarodziej, skoro sam lecisz na ratunek małej szlamie, co?

Dracon oddychał niemal tak ciężko, jak Potter miotający się w ogromnych ramionach Hagrida.

— A może ona kogoś ci przypomina? — ciągnął Lucjusz zimnym tonem. — Podobno mężczyźni zwracają większą uwagę na kobiety podobne do ich matek.

W Ślizgonie, całym ciałem odczuwającym ból, budziła się uśpiona przez długie niewidzenie się z ojcem nienawiść do niego. Nawet po torturach nie potrafiłby nie skojarzyć, do czego pije Lucjusz. Gdyby tylko chłopak miał więcej siły, rzuciłby się na niego i bez mrugnięcia okiem zabił gołymi rękami.

— Nie tak cię wychowałem, Draco — mruknął z pozorowanym żalem Malfoy Senior. — W moich marzeniach byłeś poważnym i dojrzałym arystokratą, który umie odróżniać ludzi od zwierząt. A ty przystajesz do zdrajców krwi i oglądasz się na szlamy.

Zażarte starcie wokół trwało, jak zauważył Ślizgon z każdą chwilą odzyskujący coraz więcej sił. Nie był jednak na tyle pewny swojego ciała, by wstać z tej upokarzającej pozycji i zmierzyć się z ojcem twarzą w twarz. Zresztą, pewnie i tak zaraz znów leżałby na ziemi. Przecież nie miał różdżki.

Teraz dokładnie widział, dlaczego nikt z członków Zakonu Feniksa nie próbował powstrzymać Wieprzleja. Śmierciożercy, bez masek na twarzy, bo po co się ukrywać, jeżeli Czarny Pan też się ujawnił, tworzyli coś w rodzaju wyjątkowo ciasnego kręgu, mającego chronić Łasicę przed atakiem. Z tego wynikało, że dość szybko znalazł się wysoko w ich hierarchii. Młody Malfoy odważyłby się postawić sto do jednego, że to tylko za sprawą informacji, jakie posiadał.

— A może Granger ci się podoba, dlatego tak koniecznie chcesz ją uratować? Może już zdążyliście się parzyć, co? — wpadł na genialny pomysł Lucjusz. — No, to jak jest naprawdę? Powiedz tacie, Draco.

Chłopak doszedł do wniosku, że Weasley musiał naopowiadać jego ojcu coś w stylu gadki, z jaką wyjechał, kiedy natrafili na siebie kilkanaście dni temu nocą w kuchni. Z dziką satysfakcją spojrzał prosto w szare oczy Lucjusza, uśmiechnął się triumfalnie i jadowicie wysyczał:

— Jak będę chciał, to się z nią nawet ożenię…

Wiedział, że tym razem poważnie się naraża, wprowadzając ojca w błąd, ale przenigdy nie przyszłoby mu do głowy, że za jego kłamstwo przyjdzie zapłacić Granger.

Lucjusz chwycił go brutalnie za koszulę i jednym sprawnym ruchem podniósł do góry, obracając w kierunku dziewczyny i Łasicy. Draco z ledwością utrzymywał się na nogach, ale świetnie widział, że Ronald miał w oczach to samo szaleństwo, co wtedy w kuchni, kiedy trzymał jego, natomiast omdlała Granger, w której ciele wciąż tkwił sztylet, pozostawała nadal w miarę przytomna, a szkarłat na jej bluzce przestał się powiększać, co oznaczało, że przedmiot musiał zostać zaczarowany. Draco niewiele razy patrzył jej prosto w oczy, zazwyczaj tylko wówczas, gdy spotykał ją samotnie chodzącą po korytarzach Hogwartu, albo pochyloną nad którąś z opasłych szkolnych ksiąg i miał okazję powiedzieć w jej kierunku dobitne „szlama”. Teraz, zmuszony przez Lucjusza, prawdopodobnie po raz pierwszy zobaczył je tak dobrze.

Wielkie załzawione brązowe oczy kryły niewyobrażalny strach i przerażenie, co oczywiście nie mogło dziwić. Dziewczyna przez ostatnie kilka długich minut czuła w sobie zimne ostrze, a psychopata, którego do tej pory uważała za swojego chłopaka, właśnie zamierzał ją zasztyletować.

Granger, na wpół świadoma, spojrzała wprost na Dracona i chociaż miała drgawki, widać było, że jest oszołomiona tym, jak się zachował.

Pewnie w innej sytuacji wymyśliłby jakiś zgryźliwy komentarz, ale teraz, jeżeli posiadałby na tyle odwagi, powiedziałby jej, że jest tak samo zdezorientowany jak ona. To było coś niesamowitego. Pierwszy raz dostrzegł w Hermionie Granger człowieka.

Jednak lodowaty głos Lucjusza szybko zabił niezwykłość tego odkrycia.

— Obawiam się, synu, że nie dam wam mojego błogosławieństwa.

Malfoy Senior skinął na Weasleya, a ten bez żadnego zawahania wyciągnął z pleców dziewczyny nóż, by zaraz potem silniej i brutalniej wbić go na nowo. Granger stęknęła, a kolana ugięły się po nią tak, że pozostawała w pionie tylko za sprawą zaciśniętej wokół jej szyi dużej dłoni Wieprzleja. Na oczach zastygłego w bezruchu Dracona, który wciąż patrzył dziewczynie w twarz, rudzielec powtórzył ten ruch jeszcze trzy razy, a potem powoli przekręcił nóż — zakończenie ostrza zamigotało w świetle rzucanych zaklęć — i okrutnie przeciągnął go wzdłuż boku, rozpruwając go wraz z bluzką. Rozległ się okropny dźwięk.

Granger wydała z siebie głośny charkot, a następnie wypluła prawdziwą fontannę krwi. Brązowe oczy wreszcie oderwały się od kredowobiałej twarzy Draco, wywracając się. Ślizgon ryknął i zaczął mocno się szarpać, aż w końcu Lucjusz dał za wygraną i wspaniałomyślnie rzucił go na ziemię. Ronald także puścił dziewczynę. Ta upadła bez życia na brudną trawę. Potem rudzielec wyciągnął różdżkę i wystrzelił „Morsmordre” prosto w czarne niebo. Nie minęła chwila a rozjarzyła je wielka czaszka, a z pomiędzy jej szczęk wysunął się wielki zielony wąż. Młody Malfoy ostatni raz widział Mroczny Znak nad Hogwartem. Zresztą, sam go wtedy wyczarował.

Ronald Weasley rzucił Draconowi ostatnie spojrzenie niezwykle zadowolonego z siebie człowieka, by następnie zrobić kompletnie pozbawioną wszelkiej logiki rzecz — teleportować się z głośnym trzaskiem. W ślad za nim poszli kolejno wszyscy śmierciożercy, ni stąd ni zowąd przerywając walkę.

Zdezorientowanie ogarnęło Ślizgona tylko na krótki moment. Potem jego rozsądek i jako-tako trzeźwe myślenie wróciło i przeczołgał się do Granger tak szybko jak po torturach potrafił.

Z boku tryskała krew, znacząc ziemię wokół drobnego ciała, którym raz po raz wstrząsały potężne drgawki. Draco przyłożył twarz do jej twarzy. Miała płytki oddech, ale jednak oddychała. Od dawna nie czuł takiej ulgi, jak wówczas kiedy to stwierdził.

— DAJCIE MI PRAWDZIWĄ RÓŻDŻKĘ! — wrzasnął na całe gardło. — NO JUŻ! NATYCHMIAST!!!

*

Granger przy przeprowadzonym w iście ekspresowym tempie przenoszeniu jej na kanapę jakimś cudem odzyskała przytomność, co obwieściła światu głośnym krzykiem. Dracon uznał to za dobry omen, cisnąc się tuż za panem Weasleyem i Kingsleyem Shackleboltem niosącymi ranną dziewczynę. Chwilę wcześniej rzucił na Granger parę zaklęć, które na razie nieźle radziły sobie z obfitym krwawieniem i silnym bólem. Co nie zmieniało faktu, że dziewczyną powinni zająć się wykwalifikowani magomedycy, jeżeli Zakon Feniksa nie chciał stracić swojej członkini.

— Musicie ją jak najszybciej przetransportować do Munga — powiedział tonem znawcy Malfoy.

Parę osób popatrzyło na niego jak na wariata.

Tak, zbzikowałem, pomyślał, rzucając im jadowite spojrzenia. Zbzikowałem, bo chcę uratować życie Granger bardziej niż wy, jej rzekomi przyjaciele.

Hagrid dopiero teraz puścił Pottera, który z lamentem godnym profesjonalnej płaczki rzucił się w kierunku dziewczyny.

— Hermiono, to moja wina… — zaczął starą śpiewkę, a Dracon nie zdołał się powstrzymać przed wymownym przewróceniem oczami i wypowiedzianym ze złością komentarzem:

— Tobie naprawdę powinni za to jęczenie płacić, Grzmotter…

— Nie ma mowy o żadnym Mungu — mruknął ktoś za Ślizgonem tubalnym głosem.

Chłopak natychmiast odwrócił się w jego kierunku. Był to na oko czterdziestoletni, wysoki, postawny czarodziej z gęstą spiczastą czarną bródką i krótko ściętymi, zaczynającymi siwieć włosami.

— Co?! — krzyknął Draco.

— W szpitalu jest pełno szpiegów i szpiclów, także z „Proroka Codziennego”. Dzisiejszy incydent NIE MOŻE ujrzeć światła dziennego — wyjaśnił mężczyzna, całkowicie opanowany.

— Ona jest w naprawdę złym stanie, Dorianie — zauważył Kingsley, ostrożnie kładąc na kanapie rzężącą Granger.

Po rannym bliźniaku nie było śladu, chociaż równie dobrze Ślizgon mógł go przeoczyć w tym chaosie. Do Nory wtłoczył się chyba cały Zakon, tworząc tłum natrętnych gapiów.

— A właśnie, że nie. Ona nie jest w złym stanie! — krzyknął Draco z mordem w oczach. — ONA NA PEWNO UMRZE!

Ktoś za jego plecami zaniósł się histerycznym szlochem, zagłuszając jęki Pottera i charkot Granger.

— To nie ma żadnego znaczenia — odparł oschle Dorian. — Każdy z nas wiedział, na co się naraża, kiedy wstępował do Zakonu. Po śmierci Alastora to ja zarządzam tą akcją, od początku do końca, i nie pozwalam na jej transport do Munga. Dobro naszego stowarzyszenia jest najważniejsze.

— Nie widzisz, że ona UMIERA?! — wrzasnął na mężczyznę Malfoy.

— To w dalszym ciągu nic nie zmienia.

Chłopak rzuciłby się na Doriana, gdyby nie mocny uścisk kogoś innego.

— Nie macie tu kogokolwiek, kto zna się na magomedycynie? — zapytał z furią Ślizgon, kiedy już wyrwał się Charliemu Weasleyowi.

— Ostatniego uzdrowiciela należącego do Zakonu zabiła Bellatrix w czasie ataku na Hogwart — wytłumaczył mu treser smoków.

— No tak — mruknął z gorzkim uśmiechem Draco — kochana ciocia Bella…

Malfoy obrócił się do kanapy dokładnie wtedy, kiedy Granger po raz kolejny wrzasnęła z bólu. Jej ciało wygięło się w konwulsyjnych drgawkach, a z boku znowu poleciała ciemna krew. Jego zaklęcia straciły swą moc, a ona naprawdę umierała.

Musiał szybko działać. W jakimś dziwnym zamroczeniu rzucił się do niej, dziko wywrzaskując:

— WYNOCHA STĄD! WSZYSCY! WYPIEPRZAĆ MI STĄD!

Po zebranych przeszedł szum oburzenia, ale w tym samym momencie zabrał głos Artur:

— Draco ma rację, powinniśmy wyjść — orzekł, siląc się na spokój.

Malfoy nawet nie zorientował się, kiedy mężczyzna niepewnie położył rękę na jego trzęsącym się ramieniu.

— Potrzebujesz czegoś, Draco? — zapytał troskliwie.

— Magomedyka — odparł momentalnie Ślizgon, wpatrując się bok dziewczyny.

Powiedzieć, że rana była paskudna to tak, jakby stwierdzić, że śmierciożercy nie przepadali za mugolami.

— Coś, co mogę ci zaoferować — szepnął Artur.

— Niech pan ich stąd zabierze. Wszystkich, włącznie z Potterem — wskazał na rozhisteryzowanego chłopaka, który, wyrywając się  Ginny, rzucał w jego kierunku teksty typu „Zabierz od niej te brudne łapska”. — I przyniesie wszystko, co ma w apteczce.

Gapi wytoczyli się głośno z salonu, a wierzgającego Pottera wyniósł Hagrid.

— Może jednak potrzebujesz pomocy? — zaoferował się Charlie Weasley.

— Raczej Granger potrzebuje. I to magomedyka — warknął Malfoy, próbując odkleić bluzkę od zaczynającej krzepnąć krwi.

Ledwo skończył szósty rok, w którym i tak ważniejsza była misja dana mu przez Czarnego Pana niż nauka. Co, do cholery, z tego, że był świetny w Zaklęciach i Eliksirach? Na Merlina, czy oni naprawdę byli tacy głupi, żeby sądzić, że siedemnastolatek potrafi uratować człowieka znajdującego się o krok od śmierci?!

Nie jestem jakimś pieprzonym Grzmotterem!

— A co? Potrafiłbyś przyszyć jej bok? — zakpił Draco.

Charlie zaśmiał się cicho i przyklęknął obok Ślizgona.

— Przyznaję, jeszcze nie składałem nikomu tułowia — zażartował Weasley — ale parę odgryzionych przez młode smoki rąk już uratowałem.

— Jak słowo daję, przerwę kolejną rodzinną tradycję i do końca życia nie dam ani knuta na tych cholernych uzdrowicieli — powiedział Draco. — Słowo daję. Zdołasz przewrócić ją tak, żeby leżała na tym zdrowym boku?

Charlie pokiwał głową. Dziewczyna stęknęła, gdy ją dotknął, a później raz jeszcze, kiedy Malfoy rzucił na nią te same zaklęcia, co w ogrodzie. To krótkotrwale, ale jednak pomagało.

— Granger, słyszysz mnie? — zwrócił się do niej głośno Ślizgon, podwijając rękawy.

Zerknął przelotnie na lewe ramię. Mroczny Znak pulsował mocno, jeszcze bardziej ciemny niż podczas porannego prysznicu.

W tym czasie wrócił pan Weasley z trudem utrzymujący niezliczoną ilość buteleczek, które ostrożnie położył na stole.

— To wszystko, co jest w Norze — oznajmił.

— Da się to rozłożyć? — spytał go Malfoy, wskazując głową na kanapę.

Zauważał, że Artur ze wszystkich sił próbował nie patrzeć na jego odwiniętą lewą rękę.

— Oczywiście — odpowiedział mężczyzna.

Potem machnął różdżką i mebel z trzaskiem zamienił się w tapczan. Dziewczyna ponowie krzyknęła i wygięła się odrobinę, trzymana przez Charliego. Artur, upewniwszy się, że na razie nie będzie potrzebny i zostawia Hermionę i Dracona pod czujnym okiem swojego dorosłego syna, wycofał się do kuchni, w nadziei, że uda mu się w końcu uspokoić Harry’ego.

— Słyszysz mnie, Granger? — powtórzył Draco, powstając z kolan i nachylając się nad nią.

Leniwie otworzyła oczy i popatrzyła wprost na niego, spod opadających na czoło skudłaconych, brudnych włosów:

— Ciebie nie da się nie słyszeć… — wyszeptała, mlaskając.

— Ma świadomość. To dobrze — powiedział chłopak, nie do końca wiedząc do kogo konkretnie.

— A czemu niby nie miałabym jej mieć, Malfoy? — warknęła na niego niewyraźnie, wypowiadając jego nazwisko z taką samą obrazą jak przez ostatnie sześć lat.

Chwilę potem zwinęła się z bólu, próbując złapać za bok.

— Właśnie dlatego — odparł krótko blondyn. — A teraz pozwolisz, że cię rozbiorę — dodał kurtuazyjnie, wychwytując rozbawione spojrzenie Charliego.

Mina Granger była po prostu bezcenna. Zaczęła syczeć coś pod nosem, ale Malfoy tylko się zaśmiał:

— Możesz wierzyć lub nie — skierował różdżkę, którą użyczył mu właśnie Charlie w miejscu gdzie len przywarł do ran, wymawiając cicho odpowiednie zaklęcie, i rozdarł jej zakrwawioną bluzkę jednym sprawnym ruchem, ku coraz większym oburzeniu Granger — ale kiedyś z Blaisem, znasz Blaise’a Zabiniego, nie? No to kiedyś z Blaisem rozmawialiśmy właśnie o tym, czy istnieją jakiekolwiek szanse na dostąpienie przeze ze mnie tego zaszczytu. — Pomachał jej skrawkami zabarwionego szkarłatem materiału. — Co prawda, podczas imprezy w Pokoju Wspólnym Slytherinu nie odznaczaliśmy się zbytnią trzeźwością… to też jedna z przyczyn, dlaczego o tobie rozmawialiśmy… ale, jak Merlina kocham, nigdy, PRZENIGDY nie sądziłem, że miałem wtedy rację. — Roześmiał się w głos.

Sytuacja była bardzo poważna, lecz Dracon nie naigrywał się z dziewczyny bez powodu. Normalnie w żadnym innym wypadku nie zacząłby takiego tematu z NIĄ, ale był pewien, że im dłużej jego słowa będą przykuwały uwagę Granger, tym dłużej pozostanie ona przytomna i tym lepiej dla niej.

Jeżeli ojciec Blaise Zabiniego jeszcze gdzieś istniał, Malfoy miał ogromną nadzieję, że wiedział także, jak bardzo był mu w tej chwili wdzięczny.

 — Szkoda, że nie ma go tutaj. Teraz czas na biustonosz…

— Ani się waż… — zacharczała dziewczyna, a z jej ust poleciała strużka krwi.

Malfoy jednak błyskawicznie odpiął haftki.

— Nie rzucaj się tak — warknął już mniej przyjaznym tonem, kiedy zaczęła wyrywać się Charliemu.

Rana okazała się jeszcze większa niż myślał. Ciągnęła się od zagłębienia łopatki aż po lędźwie, bordowa i szeroka. Teraz już nie było wątpliwości, że bok został przebity na wylot. Draco prawdopodobnie widział fragmenty mięśni i narządów. Nie zemdliło go tylko z powodu tego, że jako śmierciożerca w ciągu minionego roku miał wątpliwą przyjemność oglądać wiele zmasakrowanych ciał.

Wyrwał szelki biustonosza, który też nie obronił się przed ostrym ostrzem — miseczka i pasem koronki z tyły były w połowie przecięte, i ściągnął go z małych piersi dziewczyny, która za wszelką cenę próbowała zasłonić się słabymi rękami.

— Nie myśl sobie, Granger, że jesteś pierwszą, której cycki widziałem— sarknął. — Swoją drogą, chyba żaden facet w Hogwarcie nie spodziewałby się, że nosisz koronkową bieliznę. Stara kocica, twoja ukochana profesor McGonagall by się załamała — zironizował, odrzucając uszkodzony biustonosz.

Jak on ma jej pomóc, skoro ta rana miała pięć cali głębokości, cal szerokości i ze dwadzieścia cali długości? To cud, że ona nadal żyła (nawet jeżeli brać pod uwagę niezwykle silne zaklęcia, które rzucił).

— Zamknij się, ty nędzny karaluchu — wycharczała znowu Granger.

Malfoy zaśmiał się ironicznie:

— To tak mi się odwdzięczasz za pomoc?

Spróbował przesunąć różdżką po fragmencie zmasakrowanego boku, ale dziewczyna głośno pisnęła i wstrząsnęły nią drgawki.

— Kurwa, potrzebuję tego magomedyka — powiedział Malfoy do Charliego, przeglądając flaszeczki postawione na stole przez Artura.

Żadne z nich nie były w tej chwili użyteczne.

— Może ja spróbuję — zaproponował Charlie.

Draco oddał mu różdżkę i w milczeniu obserwował przez kilka minut, jak Weasley przygląda się obrażeniom dziewczyny, a później rzuca kolejne parę zaklęć. Malfoy znał wszystkie te formuły i ich działania i zauważył, że niewiele z nich zadziałało tak, jak powinno. To stanowiło kolejne potwierdzenie, że nóż, scyzoryk, czy Merlin wie co, czego używał Wieprzlej bardzo dobrze zaczarowano.

Treser smoków przeniósł wzrok na Ślizgona, uważnie lustrując jego pochyloną sylwetkę i zapewne zastanawiając się nad czymś, a po chwili zapytał zdecydowanym tonem:

— Poradzisz sobie przez chwilę sam?

— Podobno nic się nie da zrobić — odpowiedział Draco podejrzliwie, który domyślił się, że Charlie chce jakimś cudem sprowadzić do Nory uzdrowicieli.

— To się jeszcze zobaczy — mruknął pod nosem Weasley. — To poradzisz sobie?

— Jeśli Granger przestanie wierzgać jak hipogryf. — Nachylił się nad dziewczyną i spojrzał na nią znacząco.

Ta jednak miała zamknięte oczy i zdawała się nie koncentrować na niczym innym prócz własnego głośnego przyśpieszonego rzężącego oddechu.

— Tak, dam radę — zapewnił Charliego.

Malfoy usiadł na kanapie i objął delikatnie ranną w pasie, tam, gdzie jeszcze przed chwilą znajdowały się ręce tresera. Próbował rzucać jakieś zaklęcia, aby zmniejszyć ranę albo chociaż złagodzić ból Granger, ale nic nie działało, a jej oddech stawał się coraz bardziej urywany. W końcu poddał się i wzmocnił wcześniejsze czary.

Na pewien czas w salonie zapadła cisza. Ślizgon czuł, jak okaleczony brzuch dziewczyny opada i podnosi się pod jego palcami równocześnie z nabieraniem i wypuszczaniem przez nią powietrza z płuc. Granger była ciepła i miękka, i, trzymając rękę w jej pasie, znowu do jego głowy powróciła myśl z ogródka — ona była człowiekiem. Dla każdego, kto nie wychował się w rodzinie czystokrwistych arystokratów z wielowiekowymi tradycjami, to stwierdzenie byłoby absurdalnie śmieszne, lecz dla Dracona stało się ono nieprawdopodobnym odkryciem. Wiedział, że zachowywał się głupio, jak gdyby sam się przyznawał, że do tej pory sądził, że Hermiona Granger jakoś inaczej oddychała, albo inaczej się odżywiała, albo w ogóle posiadała kompletnie różne niż on potrzeby i funkcje życiowe.

Ciągle był w amoku i nie postępował tak, jak powinien, i właśnie na to „zaćmienie” zdecydował się zrzucić całą winę za pomoc szlamie, kiedy już wróci mu rozum.

A teraz stwierdził, że skoro była „noc cudów”, a on i tak prędzej czy później przez nią wyląduje na Oddziale Zamkniętym w Szpitalu Świętego Munga, to posunie się o krok dalej.

Choć nie uprawiał seksu od prawie trzech miesięcy, nie zrzuciłby na pociąg seksualny tego, że skóra Granger była dla niego niezwykle przyjemna w dotyku. Zaczął pomału przesuwać palce wzdłuż rozległej rany. Najzwyczajniej w świecie chciał coś sprawdzić.

Leciutko dotknął zarysu jej na wpół rozwalonej piersi, ale dziewczyna nie protestowała (pewnie była zbyt otępiała — trzykrotne zaklęcie niwelujące ból stanowiło dawkę graniczną, po której można stracić świadomość na długie tygodnie). Jego palce powędrowały więc jeszcze trochę w górę i Malfoy wreszcie to poczuł.

Serce Hermiony Granger biło szybko i mocno.

Dziewczyna niespodziewanie otworzyła oczy i popatrzyła wprost na Dracona.

— Już się mnie nie brzydzisz? — spytała na tyle głośno, na ile potrafiła.

Ślizgon nie zabrał ręki. Miał wrażenie, że mogłaby równie dobrze zostać przyklejona do klatki piersiowej Granger Zaklęciem Trwałego Przylepca — rytm uderzeń jej serca prawie że go hipnotyzował.

— Skąd taki wniosek? — prychnął. — Sprawdzałem, czy aby na pewno jeszcze żyjesz.

Spojrzała na niego w dziwny sposób.

— Bo już nie powinnam, prawda?

Malfoy nie odpowiedział.

— Zapytałabym, czemu mi pomagasz — dobierała słowa z wielką starannością, ponieważ ledwo mówiła —  a właściwie starasz się pomóc, ale wiem, że wolałbyś sam stawić się w Dworze Malfoyów, niż wyznać mi prawdę… Swoją drogą nigdy nie myślałam, że to będziesz ty.

— Co „będę ja”? — zapytał Draco, nie bardzo rozumiejąc, o co jej chodzi.

Wyglądało na to, że majaczyła — w przeciwnym razie nie rozmawiałabym z nim tak spokojnie — ale pozostawała przytomna i to było najważniejsze, dopóki nie wróciłby Charlie Weasley.

— Przeważnie, jeżeli brałam pod uwagę ciebie, w moich planach rzucałeś na mnie Zaklęcie Uśmiercające, a nie ratowałeś przed śmiercią.

— Czyżby najbliższa przyjaciółka Wybrańca wątpiła w jego rychłe zwycięstwo? — zakpił.

Zdecydowanie majaczyła.

Granger uśmiechnęła się lekko.

— W to, że Harry pokona… Vol-Voldemorta? Nigdy — odpowiedziała zdecydowanie, mimo że wymówiła nazwisko Czarnego Pana z tą samą nutą strachu, co wszyscy. — Wątpiłam za to, czy uda mi się doczekać tej chwili. Jak widać, znowu miałam rację, myśląc, że jednak nie. Moja wieczna nieomylność nawet mnie zaczęła już denerwować — zażartowała, ale zaraz potem na nowo spoważniała, widząc minę Malfoya. — Uśmiechnij się, twoja największa hogwardzka zmora umiera. Wreszcie będziesz mógł zatańczyć na moim grobie…

— Nie przeceniaj się, Granger — przerwał jej ostro Draco. — Jesteś tylko niemiłym dodatkiem do Hogwartu, który muszę znosić, ale nie figurujesz na pierwszym miejscu listy moich wrogów.

Spojrzenie oczu dziewczyny stało się nie do zniesienia. Odwrócił więc wzrok i chciał zabrać rękę, lecz mu na to nie pozwoliła, w ostatniej chwili łapiąc ją słabą, odrobinę trzęsącą się dłonią. Z całą pewnością bez większego wysiłku mógł się wyrwać i sam nie całkiem wiedział, czemu tego nie zrobił.

— To zupełnie niemądre z mojej strony — zaczęła, a jej głos z każdą chwilą cichł tak, jak słabł uścisk drobnej zimnej ręki — a mimo to czasem gdy patrzyłam na stół Slytherinu, zwłaszcza w ubiegłym roku, przychodziła mi do głowy jedna myśl…

— Że z chęcią zamieniłabyś Grzmottera i Łasicę na Crabbe’a i Goyle’a? — spytał Malfoy, dobrze ukrywając coraz większy niepokój.

Serce dziewczyny nie biło już tak mocno, a z jej rany w rytmie pulsu znowu zaczęła sączyć się krew, brudząc starą kanapę. Nie mógł rzucić kolejnych zaklęć, bo by ją zabiły. Nie chciał wołać nikogo z kuchni — to i tak nic by nie dało. Cała nadzieja pozostawała w Charliem Weasley.

Granger, nie rób sobie jaj. Nie umieraj przy mnie, bo bynajmniej ja też inaczej wyobrażałem sobie scenę twojego ostatecznego końca.

— Nie — spróbowała się zaśmiać, lecz wyszedł z tego tylko charkot.

Z ust poleciała stróżka krwi.

Nie umieraj przy mnie, idiotko!

— No więc, kiedy tak niejednokrotnie cię obserwowałam — zaczęła jeszcze raz — nie patrz się na mnie w ten sposób, Harry od początku podejrzewał ciebie o… — kaszlnęła, wypluwając krew — w sumie sam nie wiedział, o co, ale podejrzewał… — przyjechała dłonią po jego palcach, jakby chciała się nimi pobawić, a Malfoy poczuł, że jeżeli w tej chwili nie wróci Charlie, to gorzko tego pożałuje — przychodziło mi do głowy, że gdybyś nie udawał rasowego pozera i gdybyś ciągle nie przypominał mi tego, że jestem szlamą, to… — wydała z siebie jęk, jaki zapewne miał być śmiechem — nigdy nie przypuszczałam, że kiedyś ci będę miała szansę ci to powiedzieć… to mogłabym cię polubić, Draco.

Po raz ostatni niewiarygodnie mocno ścisnęła jego długie palce, a potem Dracon przestał czuć bicie jej serca.

*

Powoli wstawał nowy dzień. Niebo nad Norą stopniowo zmieniało swoją barwę z ciemnogranatowej na czerwoną, a potem bladoróżową. Dom znów chroniły zaklęcia ochronne i patrol Aurorów krążących wokół kamiennego murku. Trzciny szumiały głośno za sprawą gorącego wiatru. Z każdą chwilą robiło się coraz cieplej. Zapowiadało się upalne przedpołudnie.

Dracon siedział na trawie, wpatrując się we wschód słońca. Lepka od potu i krwi koszula dawno przywarła do chudego ciała, a brudne spodnie niemiło drapały nogi. W głowie ponownie zagościł dziwny spokój, jakby od wczorajszego wieczoru w ogóle go nie opuszczał. Jakby nic się nie zmieniło.

Bał się zasnąć, bo dobrze wiedział, że nawiedzą go koszmary. Nie, nie te o Wieży Astronomicznej, tylko sto razy gorsze cienie przeszłości, które Granger nieświadomie przywołała. Poza tym, chyba nawet nie potrafiłby ściągnąć ubrań, jakie miał na sobie. Całe umazane jej krwią stały się dla Dracona zadaniem.

Kiedy wyszedł z Nory i usiadł na trawie, ze wszystkich stron obejrzał swoją kiedyś białą koszulę. Teraz niemal w całości miała kolor czerwony. Przyglądał się szkarłatnym plamom i dopiero po jakimś czasie zdał sobie sprawę, że szuka na nich brudu. Kazania prawione przez Lucjusza na temat szlamu pływającego we krwi czarodziejów mugolskiego pochodzenia sprawiły, że w szoku Ślizgon naprawdę starał się go dostrzec. Starał, ale pomimo tego, że patrzył kilkanaście razy na swoją koszulę, nie znalazł.

Dopiero gdy zaczęło świtać, do Dracona przyszło otrzeźwienie. Nie analizował swoich nocnych czynów, ponieważ nie miał na to siły, i zdawał sobie sprawę, że jeszcze długo mieć ich nie będzie, ale w zachowaniu Zakonu Feniksa dostrzegł kilka znaczących… luk… nieścisłości… rzeczy świadczących o ich głupocie? Sam nie wiedział, jak je nazwać. W każdym razie w ciągu całej nocy nie wykazali się tym poziomem szlachetności, o jaki do tej pory posądzał ich Malfoy.

Słońce było już wysoko, kiedy poczuł, że ktoś siada obok niego.

— Udało się — powiedział z wyraźną ulgą Charlie Weasley.

Ślizgon zerknął na niego przelotnie, by zaraz powrócić do obserwowania nieba. Nad nimi płynęły pierwsze białe jak śnieg chmury.

— Nie interesuje cię to? — spytał, zdziwiony treser smoków.

Malfoy odpowiedział dopiero po chwili.

— Skończyła się noc dobroci dla zwierząt — mruknął złośliwie.

Emocje pomału opadały i chłopak czuł z tego powodu ogromną ulgę. Za jakiś czas znowu zamknie się w klitce na trzecim piętrze, którą w myślach już nazywał „swoją”, i nie wyjdzie z niej przez nie wiadomo jak długi czas.

— A ja uważam, że dopiero się zaczęła — odparł Charlie.

Draco dostrzegł kątem oka, że treser się uśmiecha, i pomyślał, że widocznie cała rodzina tych zdrajców krwi miała jakąś chorobę charakteryzującą się napadami niekontrolowanego uśmiechania się do wszystkich, którzy nimi gardzili. I zapewne zarazili się nią przez szlam tak uwielbianych przez nich mugoli.

— Mam do ciebie parę pytań — oznajmił swoim zwyczajnym zimnym tonem Draco.

Weasley nie wydawał się być urażony taką postawą chłopaka, kiedy miło mu odpowiadał.

— Pytaj, o co zechcesz.

Ślizgon długo milczał, nim wreszcie wypalił:

— Czemu jej nie ratowaliście?... Bo nawet ja nie wierzę, że jesteście aż tacy tępi, żeby nie umieć rzucać nawet podstawowych zaklęć leczących — dodał pośpiesznie, wbijając wzrok w chmurę, która przypominała gumochłona.

— Zakon Feniksa jakiś czas temu postanowił, że każdy z jego członków zobowiąże się do nieratowania w czasie ważnych akcji absolutnie nikogo — odpowiedział od razu Charlie.

— Dlaczego? — spytał Ślizgon.

Brutalne prawo dżungli, że jeśli zostaniesz ciężko ranny, nikt ci nie pomoże, w szeregach organizacji założonej przez totalnie ześwirowanego na punkcie dobra i miłosierdzia Albusa Dumbledore’a? Przecież to się wzajemnie wykluczało.

— Cóż… — Weasley sprawiał wrażenie, jakby nie do końca był pewny, czy może mu to powiedzieć. — Podczas jakiejś niedawnej akcji Zakon stracił pięć osób tylko dlatego, że trzech z nich chciało ratować swoich przyjaciół. Sam rozumiesz, że w obecnej sytuacji nikt nie może sobie pozwolić na takie straty.

— Ale Granger nie brała już czynnego udziału w walce, kiedy wykrwawiała się na kanapie w waszym domu — zauważył Malfoy.

Charlie westchnął ciężko.

— Takie zaklęcia wiążące, które rzucono na wszystkich w Zakonie, bardzo trudno dokładnie sprecyzować — wyjaśnił. — A do tego dochodzi poczucie winy. Jeżeli komuś nie uda się uratować bliskiej osoby, ciężko później sobie z tym poradzić…

— Ale jeśli tylko patrzy bezczynnie na umierającego człowieka, to nie czuje się tak źle — zironizował Draco.

— To nie ja ustalałem te zasady — przypomniał mu nieco surowym głosem treser smoków.

Ciepły wiatr lekko targał jasne włosy chłopaka, a chmury coraz liczniej napływały nad Norę.

— Czemu czekaliście z przeniesieniem Pottera aż do samego końca? — zapytał Malfoy, ale po przeciągającej się chwili milczenia, dodał: — Rozumiem, nie powiesz mi. — Po raz drugi uchwycił przyjazne spojrzenie Charliego. — To w takim razie, jak to się stało, że pomagałeś Granger?

— Pomimo że brałem udział w akcji, nie należę na stałe do Zakonu, więc mi wolno — odpowiedział krótko mężczyzna.

— Sprzeciwiać się nawet woli jego… szefa? — zapytał zdziwiony Malfoy.

— Dorian nie może wydawać mi poleceń — rzekł Charlie. — Zwłaszcza jeżeli jest na moim terytorium, że w ten sposób ujmę mój dom rodzinny, i przychodzą mu do głowy wyjątkowo głupie polecenia… A poza tym znam Hermionę od lat — wzruszył ramionami. — Jest nam wszystkim teraz bardzo potrzebna, szczególnie Harry’emu.

Ponownie zapadła cisza. W oddali słychać było odgłosy trzody chlewnej trzymanej przez Weasleyów i krzyki dzikich ptaków. Słońce mimo wielu chmur coraz mocniej przygrzewało. Draco czuł jego ciepłe promienie na bladej twarzy. Przymknął oczy. Było mu tak przyjemnie.

— Kiedyś to wszystko się skończy — zaczął niespodziewanie Charlie — i dopiero wtedy w Anglii zrobi się… gorąco. Między innymi dlatego wyjechałem do Rumunii. Tam żyje się spokojniej.

Dracon po raz pierwszy od rozpoczęcia rozmowy spojrzał wprost na Charliego, odrywając się od rozkoszowania sierpniowym słońcem. Treser smoków był średniego wzrostu dwudziestopięciolatkiem o krępej budowie ciała. Miał niebieskie oczy i, jakże by inaczej, wściekle rudą czupryną, zaś na twarzy posiadał kilka piegów. Ślizgon nie całkiem wiedział, do czego Weasley zmierzał.

— Rzuciłeś na Hermionę bardzo zaawansowane zaklęcia, których bym się po tobie nie spodziewał — ciągnął Charlie. — Wiedziałeś, jak z nią postępować, by zmniejszyć ból i krwawienie. Jeżeli pewnego dnia chciałbyś stąd na jakiś czas wyjechać, to serdecznie zapraszam cię do Rumunii. Przy naszym obozowisku jest mały oddział Munga, niestety nieczynny od wielu lat, a nam potrzeba dobrego uzdrowiciela.

Malfoya na moment zatkało, ale zaraz się opanował.

— Nikt mnie nie przyjmie do szpitala z tym — powiedział spokojnie, pokazując na Mroczny Znak wijący się na jego lewym ramieniu.

Dawno temu przemknęła mu przez głowę myśl o zostaniu magomedykiem. Ale potem wrócił Czarny Pan i Draco stał się śmierciożercą.

— Nie wszyscy, którzy leczą, skończyli magomedycynę — zauważył Charlie, z pogodnym wyrazem twarzy spoglądając na Mroczny Znak.

— Chciałbyś się oddać w ręce niewykwalifikowanego śmierciożercy-pseudouzdrowiciela?

— Jeżeli ten jest na tyle odważny, by się przed czarodziejem nieczystej krwi do tego przyznać.

Po raz kolejny zapadło dłuższe milczenie. Malfoy nie miał pojęcia, ile czasu siedzieli bez słowa, gdy wreszcie zadał ostatnie prawdopodobnie najbardziej nurtujące go pytanie:

— Kiedy zobaczyliście, że Łasica już nie jest z wami?

Weasley nie odpowiedział tak szybko, jak wcześniej. Raczej nie przez to, że nie zrozumiał, kim jest Łasica.

— Tata zauważył, że coś złego się dzieje, kiedy Ron zaatakował Hermionę — powiedział powoli. — Ona się tego w ogóle nie spodziewała, więc łatwo dała się ogłuszyć. Później oboje zniknęli, a my najszybciej jak się dało obraliśmy kurs prosto do Nory. Resztę znasz…

Charlie wstał gwałtownie, a Draco zorientował się, że chce już odejść, toteż wypalił bez zastanowienia:

— Jak się czuje Granger?

Potem był na siebie wściekły, że zapytał o nią. Weasley w końcu mógł pomyśleć, że on się o nią martwił, albo co gorsza troszczył.

Malfoya nad ranem wyprowadził z Nory właśnie Charlie, zaraz po tym, jak ściągnął do Granger dwóch magomedyków prosto z Munga. Z tego, co chłopak wyłapał ze strzępków rozmowy Artura (który posłał mu pełne wdzięczności spojrzenie) i Billa (udającego jak jego matka, że Draco nie istnieje), gdy treser smoków wyciągał go na dwór, planowali zmodyfikować im pamięć, jak wyleczą ranę dziewczyny.

Weasley popatrzył na niego z uśmiechem.

— Coś mi się tak wydawało, że prędzej czy później zapytasz o Hermionę… — zamilkł, napotykając zimny wzrok Dracona. — Jeszcze nie odzyskała przytomności, ale uzdrowiciele twierdzą, że jej życiu nie zagraża już żadne niebezpieczeństwo. Z każdym dniem powinna nabierać coraz więcej sił. Niestety prawdopodobnie blizny nie da się usunąć.

— Ostrze było zaczarowane — zakomunikował Malfoy.

Każdy, kto choć trochę interesował się czarną magią, miał świadomość, że tylko przedmiot, na który rzucono silne czarny, pozostawia na ciele znaki nieusuwalne przez uzdrowicieli.

— Owszem — potwierdził treser smoków. — I to nie byle jakimi zaklęciami. Wszystko wskazuje na to, że wydarzenia ostatniej nocy zostały skrupulatnie zaplanowane.

Ślizgon sądził, że Charlie pójdzie do domu, ale mężczyzna powiedział mu coś jeszcze.

— Nie zapytam cię o to, z jakiego powodu postanowiłeś uratować najbardziej nielubianą przez siebie mugolaczkę, bo wiem, że za nic w świecie byś mi nie odpowiedział — rzekł. — I nie zapytam także, dlaczego wybiegłeś z Nory, widząc mojego brata przystawiającego nóż do pleców tej mugolaczki. Myślę, że nawet sam przed sobą nie chcesz się przyznać do pobudek, które wtedy tobą kierowały… Pozwól mi dokończyć… Moje pierwszego dnia pracy w Rumunii spotkałem pewnego bardzo doświadczonego opiekuna smoków. Wiesz, co mi powiedział, jak opatrywałem swoje pierwsze oparzenie? „Smoka nie da się oswoić, choćby nie wiadomo, jak bardzo by się tego chciało, ponieważ on sam nie potrafi w pełni nad sobą panować”. Moim zdaniem dotyczy to WSZYSTKICH smoków. — I obróciwszy się na pięcie, skierował swoje kroki w stronę Nory.

— To miał być dowcip sytuacyjny czy raczej jakieś moralizatorskie gówno dla debilów-romantyków? — zakpił głośno Draco, podążając wzrokiem za treserem smoków.

Charlie wzruszył ramionami, ale nie odwrócił się, kiedy mówił:

— Nie wiem. Sam sobie odpowiedz na to pytanie.


*
Postanowiłam wstawić akurat dzisiaj ten szczególny rozdział, ponieważ właśnie w południe skończyłam zdawać maturę. Wyniki bardzo mnie cieszą, było dokładnie tak, jak chciałam i na co ciężko pracowałam przez ostatnie miesiące, więc tym bardziej jest co świętować ^^
Dracon i Hermiona. Nie musieliście czekać aż tak długo, prawda? Mam nadzieję, że wszystkim się podobało ^^ Muszę przyznać, że gdy po dwóch latach czytałam ten fragment, łzy stanęły mi w oczach. I teraz też tak się dzieje, ilekroć czytam słowa Hermiony. Może nie jestem teraz zbyt skromna, ale to raczej zasługa panny Granger i Dracona :)
To też bardzo ważny  rozdział dzisiejszego dnia ze względu na to, co stało się w Manchesterze. Módlmy się za dzieci i ludzi w naszym wieku, którzy stracili życie na koncercie ukochanej piosenkarki [*]. To odrażająca zbrodnia i tym bardziej porażająca i przerażająca, że popełniona przez młodego człowieka. Nie chcę być zuchwałą, ale to, co pokazał nam "Harry Potter" i to, co też staram się tutaj przekazać, to to, że dobro nie jest tak spektakularne, ale jest cichsze i piękniejsze. I zawsze zwycięża.
Pięknego dnia życzę wszystkim po drugiej stronie ekranu :)
Znaleźć mnie można na mejlu: martwiala@gmail.com i Asku