12. Zło jest coraz bliżej

Ostre słońce sierpniowego poranka wpadało przez brudne szyby pokoju Charliego Weasleya. Draco ziewnął potężnie i ponownie opadł na poduszki, poddając się słodkiemu rozleniwieniu. Nie czuł się tak dobrze od bardzo długiego czasu. Nie otwierając oczu, przytulił się mocniej do ciepłego i delikatnego ciała obok. Jeszcze przez moment zamierzał nie dopuszczać do siebie żadnych myśli. Miał poważne wątpliwości, czy niebo istnieje naprawdę, ale gdyby chciał je sobie wyobrazić, wyglądałoby ono właśnie tak.

Musiał zasnąć, ponieważ następnym, co zarejestrował, był dotyk na jego twarzy. Ktoś wodził palcami po jego nosie, policzkach, brwiach i zatrzymał się na jego ustach. Wspomnienia poprzedniego dnia wróciły. To była Hermiona Granger.

— Dzień dobry — przywitał się, otwierając jedno oko.

Zabrała rękę, jakby się poparzyła. Odsunęłaby się, gdyby Draco jej na to pozwolił. Jej piersi unoszące się i odpadające w rytmie oddechów mile drażniły jego klatkę piersiową.

— Myślałam, że śpisz — wydukała zarumieniona.

— Obudziłaś mnie — powiedział i otworzył drugie oko.

— Przepraszam, nie chciałam — odpowiedziała, pesząc się.

Chłopak wydawał się taki spokojny we śnie. Poza tym pragnęła się upewnić, że naprawdę wczoraj przespali się ze sobą i że leży on przy niej nagi. To nie była fatamorgana.

— I tak bym się zaraz obudził — rzekł. — Która godzina?

— Dochodzi dziesiąta — powiedziała, wskazując na zegar z potłuczonym szkiełkiem.

Draco przetarł twarz ręką. Nadal się od siebie nie odsunęli.

— Sądziłem, że gdy się obudzę, ciebie już nie będzie — odezwał się po krótkim milczeniu.

— Muszę cię zamienić w Jonathana — odrzekła urażona. — Ale masz rację, powinnam już iść. — Usiadła gwałtownie, zakrywając się pościelą.

— Nie to miałem na myśli — wytłumaczył, również się podnosząc. — Źle mnie zrozumiałaś. Chodziło mi raczej o to, że…

Przeklniesz mnie jakimś paskudztwem.

— Że zwieję? — dokończyła za niego. — Mówiłam ci wczoraj, że nie jestem pijana i wiem, co robię. Nie żałuję wczorajszej nocy, jeżeli o tym pomyślałeś.

Z jakiegoś nieokreślonego powodu niezmiernie go to ucieszyło.

— Chyba oboje powinniśmy wstać — zasugerowała. — Przemiana w Jonathana trochę trwa.

— Dlaczego to zrobiłaś? — zapytał poważnie Draco. — Dlaczego ściągnęłaś ze mnie czar?

Hermiona zawahała się, ale po chwili hardo spojrzała mu w oczy i odpowiedziała pewnym głosem:

— Wczoraj ci powiedziałam, ale jeśli chcesz usłyszeć rozszerzoną wersję, proszę bardzo. Ściągnęłam z ciebie zaklęcia, bo Jonathan nie istnieje, a ja pragnęłam poczuć satysfakcję z tego, że rozłożyłam nogi przed Draconem Malfoyem.

Draco oniemiał. Na pewno nie takiej odpowiedzi się po niej spodziewał. Odruchowo wstał z pryczy i podszedł do szafy, nie przejmując swoją nagością. Po cichu liczył, że uda mu się ją zawstydzić. Ona jednak, ignorując piekące policzki, nie popatrzyła w bok.

— Nie zasłaniaj się tak tą pierzyną — sarknął. — I tak cię wczoraj widziałem. Siedemdziesiąt „c”, nie?

— Wcale się nie zasłaniam — zaperzyła się. — A co, za małe? Miałam wrażenie, że ci pasowały — powiedziała wyzywającym tonem. — Poza tym nie wiedziałam, że masz miarkę w oczach.

— Przeczytałem metkę na staniku — powiedział i dodał ironicznie: — Pasowały tak samo, jak tobie pasował mój rozmiar.

Z przyjemnością zauważył, że ją trochę zezłościł. Mimo to Hermiona nie zamierzała się poddawać. To ona wyjdzie z tego pojedynku zwycięsko. Wstała z pryczy, odrzucając pościel. Podeszła do niego, nie zwracając uwagę na jego kpiący uśmieszek i oczy błądzące po jej całym ciele.

— Czy ktoś temu zaprzecza? — spytała na pozór zmysłowym tonem, muskając palcami jego brzuch.

— Nie pogrywaj sobie — odparł z szerokim, ale nie radosnym uśmiechem.

— Mogę pożyczyć jedną z twoich koszul? — zapytała, ignorując jego słowa. — Moje rzeczy są w pokoju Ginny. — Zjechała palcami na jego podbrzusze i przejechała po nim paznokciami. Choć chłopak potrafił się dobrze kontrolować, po jego spojrzeniu poznała, że wygrała. Dłonie zaciśnięte na jej nadgarstkach sekundę później to potwierdziły.

— Mówiłem, nie pogrywaj — wyszeptał w jej usta i pochylił się bardziej. Jego nos o milimetry minął jej szyję, a potem obojczyk. Zadrżała. — Jak chcesz więcej, to wystarczyło grzecznie poprosić.

Już zamierzała powiedzieć „Dobra, wygrałeś”, ale opanowała się w ostatniej chwili.

— To dasz mi tę koszulę? — powtórzyła pytanie nonszalancko.

Draco puścił jej nadgarstki i wyciągnął wieszak z białą koszulą.

— Dziękuję — odpowiedziała Hermiona, sięgając po koszulę. Draco jednak podniósł ją tak, żeby dziewczyna nie mogła jej chwycić.

— Mam inne plany, kochanie — powiedział Draco. Hermiona zgodnie z jego oczekiwaniami poczuła się zbita z pantałyku. — Muszę ci zmienić bandaże, a co myślałaś?

Prychnęła rozeźlona, ale potem oboje cicho się zaśmiali.

*

Założenie nowych opatrunków i zmiana Dracona w Jonathana zajęły prawie godzinę. Zeszli na dół chwilę przed jedenastą, on w spodniach i koszuli z długim rękawem (Mroczny Znak nie dało się ukryć pod żadnym zaklęciem), a ona w naprawionych majtkach i nadal w jego koszuli. W kuchni nikogo nie było, ale na szczęście Draco znalazł zaparzoną w imbryku ciepłą kawę. Uwielbiał magiczne sprzęty domowe, które same się włączały.

— Gdzie to jest? — mruknęła pod nosem Hermiona, szperając w domowej apteczce zawieszonej przy drzwiach.

— Wiesz, jakby wyleciało ci z głowy, to jesteś czarownicą. Rzuć Accio — podpowiedział Draco, opierając się o szafkę i popijając kawę. Tak, tego potrzebował po kilku godzinach snu.

— Wiesz, jakby ci wyleciało z głowy, zostawiłam różdżkę w twoim pokoju — syknęła, przewracając fiolkę z Eliksirem Szkiele-Wzro.

— Tym razem naprawdę byłem za bardzo zajęty, żeby to zauważyć — zarechotał, patrząc na jej odsłonięte nogi. Jego koszula sięgała połowy jej ud.

— Skończyłeś?!... MAM! — krzyknęła, a jej ręka wystrzeliła zwycięsko w górę.

— Co to za eliksir? — spytał zaciekawiony Draco, przyglądając się fiolce w dłoni dziewczyny.

Dawka płynu, która zmieściłaby się w dużej łyżce stołowej, migotała na przemian błękitnym i różowym kolorem. Nie przypominał sobie, by go kiedyś widział.

Hermiona odwróciła się do niego plecami i wypiła zawartość fiolki jednym haustem.

— Eliksir antykoncepcyjny — wykrztusiła. — Piekielnie niesmaczny.

— Tak właśnie mi się wydawało, że w nocy cię słyszałem, Hermiono.

Draco i Hermiona podskoczyli.  Do kuchni wszedł George Weasley, szczerząc się od ucha do ucha.

— Jak to „słyszałeś”? — zaniepokoiła się Hermiona.

— Po prostu — odpowiedział, lustrując ją spojrzeniem. — Jako twój niedoszły szwagier przyznam, że masz całkiem seksowny głos.

Hermiona zaczerwieniła się po cebulki włosów.

— Ty mi chyba nie chcesz powiedzieć…?

— W ferworze zdzierania z siebie ubrań, zapomnieliście o małym Silencio, co? — Był wyraźnie rozbawiony zakłopotaniem Hermiony, która rzucała wściekłe spojrzenie Malfoyowi.

— Nie wyciszyłeś pokoju?! — krzyknęła z furią.

— A dlaczego ty tego nie zrobiłaś? — warknął, wkurzony, że podnosi na niego głos. Weasleyem się nie przejmował.

— Bo… och, Merlinie! — Hermiona przyłożyła dłonie do piekącej twarzy, a Draco zastanowił się nad zachowaniem bliźniaka. Czy nie powinien zareagować ostrzej na to, że on i Granger się ze sobą przespali? Dwa tygodnie wcześniej dziewczyna chodziła z jego młodszym bratem, a Draco był ich wrogiem. No tak, ale to było dwa tygodnie temu. Dwa tygodnie, które zdawały się być rozciągnięte do dwóch lat.

— Hermiono, ostatecznie wszyscy jesteśmy dorośli — zauważył wesoło George.

— Ale… przecież widziałam, jak szedłeś z tą Francuską! — zawołała. — Co chwilę potem robiłeś w domu?

George udał nadąsanego.

— Hermiono, ja ci mówię, że masz seksowny głos, a ty próbujesz sugerować, że ja jako mężczyzna… — Hermiona założyła ręce na piersi w geście zniecierpliwienia i George się zreflektował. — Ta chwila nie była taka krótka, jak ci się wydawało. Wróciłem do domu i położyłem się na kanapie, bo zanosiło się na to, że w moim pokoju będzie nocować Angelina. No i usłyszałem ciebie, a potem jego. Naprawdę masz na imię Dracon? — zwrócił się do Malfoya. — Nie przejmuj się, Hermiono, nikt nas nie słyszy, bo ja pomyślałem i w nocy rzuciłem na parter zaklęcia wyciszające… Zawsze myślałem, że to Drago, przez „g” i z obciętym ogonkiem, jeśli wiesz, co mam na myśli. — Poruszył sugestywnie brwiami.

— A ja myślałem, że ty i twój bliźniak to jedna osoba, tylko w zaawansowanym stadium rozdwojenia jaźni — powiedział Draco, dopijając resztę kawy.

— Hah… nie wyszło ci — odparł George, na co Draco prychnął. — Hermiono, nie martw się, po was przyszedł czas na mojego brata. To dopiero było traumatyczne przeżycie. No, a potem się potoczyło. Romantyzm wziął wszystkich. Rodzice, państwo młodzi… Billa nie przestał interesować język francuski...

Hermiona powstrzymała go gestem dłoni.

— Oszczędź szczegółów, proszę.

— Właśnie, jestem przed śniadaniem — dodał zdegustowany Draco, zaglądając do półki z pieczywem.

George podszedł do Hermiony i zapytał konspiracyjnym tonem:

— Hermiono, wiesz, że jesteś moją ulubioną niedoszłą bratową, ale czy ty masz jakieś… problemy?

— George, błagam — jęknęła Hermiona. Zaczynała boleć ją głowa. Wielkimi krokami zbliżał się kac.

— Zauważyłem, że za nadto interesujesz się zwierzętami — ciągnął George. — Najpierw Krum, który wyglądał, jak kaczka, potem ten chuj, mój były brat, pseudo Łasica, a teraz fretka, czyli smok bez ogona. Ale jak chcesz, pomogę ci. To się leczy i co ważniejsze, DA się wyleczyć.

Posłał jej szeroki uśmiech, a Hermiona dała mu mocnego kuksańca.

— Głowa mnie boli, proszę, przestań — szepnęła.

— I trochę asertywności — burknął Draco, robiąc sobie kanapkę. — To ja wymyśliłem „Łasicę”.

— Niezwłocznie wyślę ofertę odkupienia od ciebie praw autorskich, Draconie — odpowiedział Weasley i mrugnął porozumiewawczo do Hermiony.

Na schodach rozległ się odgłos kroków i chwilę później w kuchni pojawił się ociekający wodą Harry Potter w samych spodniach od piżamy.

— Godryku… — jęknęła pod nosem Hermiona, widząc, jak oczy Harry’ego rozszerzają się ze zdumienia. Była głupia, że poprosiła o tę przeklętą koszulę Draco, nie przywołując z pokoju Ginny własnych ubrań. Była głupia, że nie odłożyła fiolki po eliksirze antykoncepcyjnym. Była głupia, że zeszła z Draco na dół. I była głupia, sądząc, że Harry się nie domyślił wcześniej, co zaszło między nią a Draconem.

— Byłem u Ginny — oznajmił, siląc się na spokój. — Hermiono, możesz mi wytłumaczyć, co robiłaś całą noc, a teraz stoisz w koszuli tego śmiecia?

— Nie, nie musisz się, Potter, przejmować, czy ktoś usłyszy, jak nazywasz Jonathana Smarta śmieciem — sarknął Draco. — Twój szwagier umie rzucić zaklęcia wyciszające.

— Zamknij się, tleniona fretko, teraz rozmawiam z Hermioną — rzucił ostro Harry.

— A ty uważaj…

— Harry, proszę — przerwała Hermiona Draco.

Nie chciała kłócić się z Harry, Merlin świadkiem. Zdawała sobie sprawę z tego, że przyjaciel się o nią martwi, ale to było jej życie. Jej decyzje i jej błędy.

— O co mnie prosisz?! — krzyknął Harry. — Lepiej odpowiedz na pytanie!

— Harry, spasuj — upomniał go George, ale Harry go zignorował.

— Powiedz mi, co robiłaś u Malfoya w pokoju przez całą noc! — zażądał, kipiąc z gniewu.

Ginny starała się wcisnąć mu jakieś bzdury, gdy odprowadził ją do jej pokoju i zobaczył puste łóżko Hermiony. Ale on kilka godzin wcześniej widział, jak Hermiona szła do Nory z Malfoyem, trzymając go za rękę. Nie był idiotą, żeby nie połączyć faktów. Z drugiej strony nie wierzył, że to mogłaby być prawda. Hermiona musiała tylko zaprzeczyć.

Ale Hermiona nie zamierzała zaprzeczać.

— Harry, jestem dorosła — powiedziała, patrząc mu prosto w oczy.

Poczuł, że robi mu się słabo.

— Co? — wydusił. — Ty chyba nie mówisz poważnie…

Hermiona milczała. Malfoy uśmiechnął się z samozadowoleniem. George przenosił wzrok na każde z nich po kolei.

— POWIEDZ MI, DO CHOLERY, CO ROBIŁAŚ W NOCY! — ryknął Harry.

Hermiona poczerwieniała na twarzy i zacisnęła pięści. On też nie był święty! Jakim prawem więc na nią krzyczał?! Bo Hermiona Granger musi zawsze być poukładana i grzeczna?! Pragnęła mu wykrzyczeć, że tej Hermiony już nie ma! Że dźgnął ją Ronald dwa tygodnie wcześniej, a kilka dni temu dobił…

— NAPRAWDĘ CHCESZ WIEDZIEĆ?! — wrzasnęła, podbiegając do niego.

— TAK!

— UPRAWIAŁAM SEKS Z DRACONEM MALFOYEM! — wydarła się na całe gardło tak, że Draco o mały włos nie zakrztusił się skórką od chleba.

Harry’emu na sekundę odjęło mowę, ale potem krzyknął:

— JAK MOGŁAŚ?!

W życiu nie był tak zszokowany. Ostatkiem sił powstrzymywał się przed rzuceniem się na tchórzofretkę i zmyciem jemu z twarzy tego perfidnego uśmieszku.

— HERMIONA, CZY TY WIESZ, CO ZROBIŁAŚ?! TO TEN SAM GNÓJ, KTÓRY WYZYWAŁ CIĘ I PONIŻYŁ PRZEZ OSTATNIE SZEŚĆ LAT! ZGŁUPIAŁAŚ?!

George zasugerował, by Harry się opanował, a Draco warknął coś, ale zginęło to, w krzykach przyjaciół.

— MOŻE TY TO ZROBIŁAŚ Z WDZIĘCZNOŚCI?

— MASZ MNIE ZA TAKĄ IDIOTKĘ?

— HERMIONO, NIE WIEM, CO CI POWIEDZIAŁ, ALE JEŻELI RZUCIŁ NA CIEBIE JAKIŚ UROK…!

— NIKT NA MNIE NIE RZUCIŁ ŻADNEGO UROKU! ZROBIŁAM TO, CO CHCIAŁAM!

— TO MALFOY! ON CIĘ WYKORZYSTAŁ! DOŁACZYŁAŚ DO ORSZAKU JEGO PRZYGÓD NA JEDNĄ NOC! ZABRAKŁO MU PANIENEK, TO ZACIĄGNĄŁ DO ŁÓŻKA CIEBIE, JEDYNĄ DZIEWCZYNĘ, KTÓRA W TYM DOMU NA NIEGO PATRZY!

— CHCESZ POWIEDZIEĆ, ŻE ZOSTAŁAM JEGO KURWĄ, TAK?!

Harry nie odpowiedział i Hermiona to wykorzystała, ściszając głos do jadowitego szeptu:

— Nawet jeśli, to bardzo odpowiada mi rola kurwy Dracona Malfoya.

— Nie wierzysz w to, co mówisz, Hermiona — powiedział zrozpaczony Harry. Malfoy musiał rzucić na nią jakieś zaklęcia. — On cię wykorzystał…

— NIE PIEPRZ, POTTER! — huknęła. — WIESZ, KTO TAK NAPRAWDĘ MNIE WYKORZYSTAŁ?! RON MNIE WYKORZYSTAŁ! RON MNIE WYKORZYSTAŁ, POZWALAJĄC MI WIERZYĆ, ŻE MNIE KOCHA! ŻE TO MIŁOŚĆ NA CAŁE ŻYCIE! ŻE NIE WIDZI ŚWIATA POZA MNĄ! ŻE JESTEM DLA NIEGO TĄ JEDYNĄ! WYKORZYSTAŁ MNIE, ROZPOWIADAJĄC POTEM SWOIM NOWYM KOLEGOM NA NAKTURNIE, JAK MNIE POSUWAŁ! I JAK TO BĘDZIE SIĘ Z PRZYJEMNOŚCIĄ PRZYPATRYWAŁ, GDY BĘDĄ MNIE GWAŁCIĆ! DRACON JEST OD NIEGO STO RAZY LEPSZY! NIE WMAWIA MI, ŻE ZNAJDZIEMY PRACĘ W MINISTERSTWIE, WYBUDUJEMY KAMIENNY DOMEK, WEŹMIEMY ROMANTYCZNY ŚLUB I URODZĘ MU GROMADKĘ DZIECI! NIE OBIECUJE, ŻE BĘDZIEMY ŻYĆ DŁUGO I SZCZĘŚLIWIE!

Kiedy skończyła, dyszała ciężko i z przerażeniem stwierdziła, że w międzyczasie do kuchni weszli państwo Weasleyowie. Pani Weasley patrzyła na nią zdruzgotana. W jej oczach pojawiły się łzy. Hermiona chciała, jak najszybciej stamtąd zniknąć, lecz została jeszcze jedna rzecz do powiedzenia Harry’emu.

— Nie waż się mnie oceniać, Harry Potterze. — Dźgnęła go palcem w mokrą pierś. — Ty też nie jesteś święty. Widziałam, że uwielbiasz zieloną trawę…

Z satysfakcją zobaczyła, że oczy Harry’ego powiększyły się do wielkości galeonów. Zrozumiał.

Mijając państwa Weasleyów i mówiąc im krótkie „przepraszam”, poczuła łzy pod powiekami. Chwilę potem Ginny, na którą wpadła przy schodach, przytulała ją do siebie w ich pokoju i zapewniała, że wszystko będzie dobrze.

Tymczasem w kuchni Harry w końcu rzucił się na Malfoya.

— Jak śmiałeś ją tknąć, tleniony chuju?! — Złapał go za koszulę i pchnął na ścianę.

— Nie radzę, Potter — wycedził Draco, gdy pięść Pottera znalazła się na wysokości jego głowy.

— Harry, opanuj się — przywołał go do porządku Artur, a George spróbował odciągnąć.

— Jeszcze ci za to obiję mordę, Malfoy! — krzyknął i wyrwał się George’owi. — Niech zobaczę jej jedną łzę, to zostanie po tobie mokra plama, dotarło, fretko?! — I tak, jak Hermiona, pobiegł na górę.

— Dołączam się do tych ciepłych życzeń — powiedział poważnie George Draconowi.

— Ja również — dodał Fred. Zszedł do kuchni w towarzystwie Angeliny Johnson w sam raz, aby usłyszeć koniec kłótni.

— A ja poprawię — rzekła Angelina z uroczym uśmiechem.

Draco przewrócił oczami. Zamierzał powiedzieć, że nie jest Wieprzleyem, ale ugryzł się w język. Artur patrzył na niego z wyczekiwaniem. Nie będzie się tłumaczył. To była sprawa między nim a Granger, nawet jeżeli Weasleyowie już wszystko słyszeli. Wyminął Artura i Freda z Angeliną i także poszedł do swojego pokoju.

*

Hermiona nie miała kaca moralnego, jakiego się spodziewała, budząc w ramionach nagiego Dracona. Wręcz przeciwnie. Myśl o tym, że się z nim przespała, napawała ją jakimś rodzajem dumy z siebie, toteż doszła do wniosku, że oszalała.

Harry się do niej nie odzywał. Zamknął się w swoim pokoju na poddaszu, który dzielił z obecnie skacowanym Charliem Weasleyem i nie zszedł nawet na obiad. Draco, który również odpuścił sobie obiad, widziała raz, w południe, gdy żegnali państwa Delacour i ciotkę Tessie.

— Życzę wam dużo szczęścia — powiedziała wzruszona pani Delacour, ściskając Hermionę i Dracona.

Gdy goście teleportowali się do swoich domów, a państwo młodzi przenieśli się do hotelu na Lazurowym Wybrzeżu, gdzie mieli spędzić swój miesiąc miodowy, Hermiona rzuciła „Finite Incantatem” i Jonathan Smart ostatecznie zniknął. Poczuła ukłucie żalu, bo Jonathan od początku do końca był jej pomysłem (jej pierwszym pomysłem, który zaakceptował Zakon Feniksa), ale pocieszyła się, że pewnie użyją jeszcze nieraz tej tożsamości.

Poplotkowała z Angeliną, pogawędziła z Georgem (to, co zostało z jego ucha, zdążyło się zagoić przed weselem) i zadecydowała, że przeprosi pana Weasleya za poranne zachowanie. Starając się opanować drżenie głosu, przyznała, że w kuchni ją poniosło i jest jej za to wstyd.

— Hermiono, nic się nie stało — zapewnił swoim opiekuńczym i spokojnym głosem Artur. — To ja muszę cię przeprosić za zachowanie mojego najmłodszego syna.

— Panie Weasley… — wymamrotała Hermiona, ale mężczyzna powstrzymał ją gestem dłoni.

— Brak słów, by opisać jego zachowanie. — Artur wpatrzył się ponuro w podłogę garażu i zgarbił się, przez co wyglądał na starego i zmęczonego. — Skrzywdził cię w niewyobrażalny sposób. Przepraszam cię, Hermiono, że wychowałem go na potwora.

— Panie Weasley, nie ma pan za co nie przepraszać — zapewniła Hermiona ze łzami w oczach. — To nie pana wina, że Ron wybrał Ciemną Stronę.

— Czasem wydaje mi się, że ktoś rzucił na niego Imperiusa — szepnął Artur jakby sam do siebie. — Próbuję pocieszać się, że magia zamieniła go w bestię. Ale to przecież nieprawda. Zakon sprawdza swoich członków na wypadek tego zaklęcia regularnie.

Hermiona wytarła mokre policzki dłonią. Ile razy przeglądała raport z zebrania Zakonu, które odbyło się 28 lipca? Ile razy analizowała wyniki Rona? Zaklęcia Wykrywającego nie dało się oszukać. Ron przeszedł do szeregów Sami-Wiecie-Kogo świadomie.

— Jesteś dla mnie jak córka, Hermiono — powiedział Artur, podnosząc wzrok na jej zaróżowioną twarz. — Nie dlatego, że chodziłaś z Ronem. Od bardzo dawna widzę w tobie moją drugą córkę. Pragnę twojego szczęścia i mam nadzieję, że je znajdziesz.

Hermiona patrzyła na pana Weasleya, nie mogąc wykrztusił słowa. Ona także traktowała Weasleyów jak swoją rodzinę. Nora była takim miejsce jak Hogwart, ciepłym i bezpiecznym niczym wymarzony dom.

Pod wpływem impulsu podeszła do pana Weasleya i przytuliła się do niego. Artur z uśmiechem objął ją ramionami. Zrozumieli się bez słów. Był jej tatą.

*

Draco ulżyło, gdy kładąc głowę na poduszkę, która pachniała Hermioną Granger, stwierdził, że nie czuje potrzeby szorowania się pumeksem do końca świata, nie ma kaca moralnego, nie planuje wsadzać się na Oddział Zamknięty Szpitala św. Munga, ani tym bardziej nie zamierza oświadczać się Granger. Było tak jak po każdym innym seksie. Uważał to, co się stało, za niezobowiązujący numerek, który obojgu przyniósł przyjemność. Co więcej, wyglądało na to, że Granger myśli podobnie. Gdy zmieniała go na powrót w Dracona Malfoya, nie wydawała się być zawstydzona lub spięta. Nie patrzyła na niego również maślanymi oczami. Stała przed nim ta sama dziewczyna, co poprzedniego dnia.

Gdzieś z tyłu głowy zamajaczyło mu, że wydarzenia minionego tygodnia mimo wszystko coś między nimi nieodwracalnie zmieniły. Ale Dracon wolał wyciągnąć swoją różdżkę i z czułością się w nią wpatrzeć, niż dojść do niewygodnych wniosków. Na to zawsze był czas.

*

Molly szykowała kolację. Ginny pomagała jej nakrywać do stołu, a bliźniacy co chwilę podjadali z garnka, w którym bulgotała zupa cebulowa.

Nagle w kominku buchnęły zielone płomienie, znak, że ktoś zamierzał dostać się do Nory. Molly czym prędziej zawołała męża z garażu. Bez jego zgody nikt nie był w stanie dostać się do domu.

Artur wbiegł do środka, a za nim Hermiona.

— Nie spodziewamy się nikogo — powiedział, wyciągając różdżkę i kierując ją w stronę kominka. Płomienie były coraz większe. Ktoś najwidoczniej był bardzo zdesperowany. — Wyciągnijcie różdżki.

Natychmiast wykonali jego polecenie, a Artur machnął ręką, zwalniając barierę ochronną w kominie. Na dywan wypadła wysoka postać, pobrudzona popiołem i krwią. Musiała minąć chwila, aby Artur ją rozpoznał.

To był Ksenofilius Lovegood.

— Ksenofiliusie, co się stało? — zawołał Artur, pomagając wstać mężczyźnie.

Molly pisnęła ze strachu, widząc liczne siniaki i odrapania na twarzy, szyi i rękach pana Lovegooda. Jego neonowożółta szata, którą nadal miał na sobie podczas wesela, była w strzępach.

Ksenofilius zawył jak zranione zwierzę, opierając się na Arturze.

— Ksenofiliusie, powiedz nam, co się stało — powtórzył Artur, prowadząc pana Lovegooda na kanapę.

Pan Ksenofilius wydał z siebie jęk rozpaczy i podniósł głowę. Hermiona spojrzała w jego czerwone spuchnięte oczy i już wiedziała. Oparła się o ścianę, żeby nie upaść. Co złego spotkało…

— Porwali Lunę! — zaszlochał pan Lovegood. — Porwali moją małą córeczkę! Moją Lunę!

*

Po weselu Lovegoodowie wrócili do domu i okazało się, że czeka tam na nich sześciu uzbrojonych po zęby śmierciożerców. Pobili pana Lovegooda, rzucili na niego dwa Cruciatusy i gdy mężczyzna nie potrafił się ruszyć, zabrali Lunę, dotychczas przywiązaną do ściany. Przynajmniej tyle zrozumieli Weasleyowie, Hermiona i Harry z płaczliwego bełkotu Ksenofiliusa.

— Musimy ratować Lunę — zawołał Harry, podrywając się z krzesła i wyciągając różdżkę.

— I zrobimy to — zapewnił Artur. — Należy zwołać zebranie Zakonu.

— Arturze — odezwała się nieśmiało Molly i zerknęła na pana Lovegooda. Wydmuchiwał nos w chustkę w różowe garborożce. — Czy Zakon zgodzi się na kolejną akcją, jeżeli chodzi o nastolatkę?

— Luna ma wiele cennych informacji na temat Harry’ego i Harry przekona Zakon, że musi ją uratować, prawda, Harry? — Artur przeniósł palący wzrok na Harry’ego, który kiwnął głową i oklapł na siedzenie.

Hermiona po raz kolejny w duchu podziękowała swojemu przeczuciu. Po tym, jak zobaczyła tatuaż Rona rzuciła na siebie i niego zaklęcia związujące, tak że w razie złapania przez śmierciożerców zapominaliby o horkruksach i przepowiedni. Oczywiście, nie powiedziała mu o tym. Jak na ironię znalazła wzmiankę o Znaku Posłuszeństwa kilka dni po wybudzeniu się z rozwalonym bokiem. Jednak wszystko wskazywało na to, że jej czary działają. Harry nie doznawał niepokojących wizji, co, miała nadzieję, oznaczało, że horkruksy leżą nietknięte.

Luna nie wiedziała ani o horkruksach, ani o przepowiedni. Wiedziała tylko o Jonathanie Smarcie, mimo to nie trudno byłoby przekonać Zakon do posiadanie przez dziewczynę kluczowych informacji. Luna była bliską przyjaciółką Harry’ego.

Harry popatrzył na Hermionę wzrokiem, w którym strach mieszał się z determinacją. Hermiona ścisnęła jego dłoń na znak, że odczuwa to samo, co on. Poranna kłótnia odeszła w zapomnienie. Gdyby stracił Hermionę… Tymczasem od śmierci Dumbledore po kolei tracił wszystkich. Żeby tylko Lunie nic się nie stało…

Najchętniej już ruszałby na ratunek przyjaciółce, ale zdawał sobie sprawę z tego, że Zakon Feniksa ma większe możliwości. Poza tym pamiętał, jak zginął Syriusz. Może gdyby od początku tak bardzo nie rwał się do jego uratowania i posłuchałby przez chwilę Hermiony, Syriusz nadal by żył?

Ksenofilius łkał i łkał.

*

Draco nie schodził na parter, który wciąż był wyciszony, więc nie miał pojęcia o tragedii pana Lovegooda. Gdy Artur Weasley zapukał do jego pokoju, drzemał. Widząc wchodzącego pana Weasleya, zrozumiał, że stało się coś niedobrego. Ostatni raz mężczyzna był u niego przed wpadnięciem do Nory śmierciożerców. Draco, tak jak teraz, leżał wtedy na łóżku. To było dość niepokojące déjà vu.

— Tak, ja też mam takie wrażenie — westchnął Artur, podchodząc do łóżka Dracona. — Nie, nie powiedziałeś tego na głos, ale widzę to po twojej minie. Cóż, przykro mi to stwierdzić, ale masz rację. Raz jeszcze jestem zmuszony prosić cię o wzięcie udziału w zebraniu Zakonu Feniksa. Mogę usiąść?

Draco pokiwał głową i odsunął krzesło. Dlaczego tym razem chcieli go męczyć? I dlaczego od razu nie krzyknął, że nie ma zamiaru tego robić?

— Luna Lovegood została porwana — poinformował go Artur bez owijania w bawełnę. — Wczoraj, gdy wróciła z ojcem do domu po weselu.

Draco potrzebował kilku sekund, aby dotarł do niego sens słów mężczyzny. Czarny Pan, zniecierpliwiony brakiem ruchów ze strony Harry’ego Potter, postanowił przyśpieszyć działanie.

— Oczekuje pan, że powiem Zakonowi, co się z nią mogło stać? — zapytał Draco. Bo o cóż innego mogło chodzić, niż o uratowanie Pomyluny? Zakon wyruszał na kolejną misję ratunkową, bo świrnięta psiapsiółka Grzmottera dostała się w ręce Czarnego Pana, mając głowę pełną słabych punktów na Wybrańca, a kto wie, może nawet i planu zwycięstwa. Chociaż nie, poprawił się w myślach Draco, o ile dobrze go znał, Grzmotter nie miał żadnego planu.

— Oczekuję, że powiesz nam, gdzie może teraz przebywać — poprawił go łagodnie Artur.

Draco zawahał się. Był potencjalnie niezwykle cennym źródłem informacji dla Zakonu Feniksa. Wtajemniczony we wszelkie plany, jakie powstały do końca czerwca w szeregach śmierciożerców, wysoko postawiony w hierarchii Ciemnej Strony. A co jeśli nie miało skończyć się na informacjach przydatnych przy ratowaniu Lovegood? Był przekonany, że Zakon nie częstował cytrynowym dropsami, gdy nie zamierzało się współpracować. A przynajmniej nie nienafaszerowanymi Eliksirem Żywej Śmierci. Podadzą mu w końcu Veritaserum?

Artur wyczuł obawy chłopaka, ponieważ rzekł:

— Nikt nie wyciągnie z ciebie żadnych informacji, których sam nam nie zechcesz nam powiedzieć, masz na to moje słowo.

Draco przebiegł wzrokiem po dobrotliwej twarzy Artura.

— Dlaczego pan pragnie wszystkich uratować? — spytał. — Tak się nie da.

Do tej pory nie miał zielonego pojęcia, z jakiego powodu mężczyzna przed nim przyjął do domu śmierciożercę, który kpił z jego rodziny i niego samego. Dla Dracona wychowanego tak surowo w Dworze Malfoyów to było… co najmniej nielogiczne.

— A dlaczego ty uratowałeś Hermionę Granger, mimo że jej nienawidziłeś? — odpowiedział pytaniem Artur.

Draco nie wytrzymał jego przenikliwego wzroku i spojrzał w bok, lecz Artur nie zamierzał drążyć.

— Każdy z nas jest człowiekiem, Draco — rzekł łagodnym głosem. — Każdy z nas czuje i myśli. Ma rodzinę, wspomnienia i plany. Chce żyć. Masz rację, nie da się uratować wszystkich, ale należy próbować… — I dodał, starając się zabrzmieć bardziej lekko: — Moje zachowanie możesz też zrzucić na to, że jestem ojcem. Luna jest w wieku Ginny. Ty jesteś w wieku Rona. Nie zasłużyliście sobie na to, żeby płacić za chore ambicje i błędy pokolenia waszych rodziców. To nie wy rozpętaliście tę wojnę. Ona nigdy nie była wasza.

Milczeli jakiś czas, a gdy Artur wstał, Draco przeklął się w myślach za to, że podjął decyzję.

Zamieniam się w sklątkę tylnowybuchową. Co mnie obchodzi wariatka Lovegood?!

— Dobrze, zgadzam się — powiedział.

Artur odwrócił się do niego, a jego twarz pojaśniała.

— Dziękuję, Draco, bardzo ci dziękuję — powiedział z wdzięcznością.

— Ale w drodze wyjątku — zastrzegł chłopak. — Potter pewnie chodzi po ścianach i pomstuje na wszystkich, a ja chcę w spokoju zjeść kolację.

Kąciki ust Artura powędrowały delikatnie w górę.

— Zebranie rozpoczyna się za pół godziny, ale prosiłbym cię, żebyś zszedł za godzinę — rzekł i zamknął za sobą drzwi.

Draco opadł z ciężkim westchnieniem na poduszkę. Bez większych protestów zgodził się na pomoc w ratowaniu Pomyluny Lovegood.

Może jednak Mung to nie taki zły pomysł?

*

— Mówię ci, że Dracon zejdzie! — usłyszał Draco, schodząc po skrzypiących schodach.

Uśmiechnął się kpiąco pod nosem. Pewna swoich słów Granger przekonywała Grzmottera, że Draconowi odbiło i zamierza im pomóc.

— Niestety masz rację — potwierdził Draco, nie pozwalając Potterowi odpowiedzieć.

— Dracon — zawołała Granger, gdy zobaczyła za plecami przyjaciela wysoką postać arystokraty.

Harry odwrócił się z miną bezbrzeżnego zaskoczenia. Nie wierzył, kiedy pan Weasley mówił, że Malfoy się zgodził. Niby z jakiego powodu miałby im pomagać? Teraz ogarnęło go szczere zaskoczenie. Ślizgon wybijał mu z ręki kolejny argument przeciw niemu. Harry zdziwił się jeszcze bardziej, orientując, że nie wprawiło go to w złość.

— Potter, nie patrz tak na mnie — syknął Draco.

— Dobrze, że jesteś — rzekła z nerwowym uśmiechem na ustach Granger. — Wszyscy już czekają.

Draco też się denerwował. Nie wiedział, czego spodziewać się po Zakonie Feniksa. Większość członków pewnie marzyła o zobaczeniu sceny wykonywania wyroku Wizengamontu z Draco i dementorem w rolach głównych. W ilu z nich wymierzył różdżkę podczas licznych akcji minionego roku, ukrywając twarz pod srebrną maską sługi Tego, Którego Imienia Nie Wolno wymawiać? Dziś stanie przed nimi już bez niej. Ciekawe, czy kogoś rozpozna. Oni raczej go znali.

— Dorian jest nieprzyjemny — szepnęła do niego Granger, gdy wychodzili z kuchni. — Ale pan Weasley nie pozwoli mu…

— Nie przejmuj się — przerwał jej nie tak ostro, jak zamierzał. — Jestem dużym chłopcem.

Świadomość, że się o niego troszczyła, wywołała nieprzyjemne poruszenie w żołądku Draco… Albo to była twarz Doriana, opierającego się niemal nonszalancko o kominek, obecnego szefa… przewodniczącego… kogoś, kto się rządzi… Zakonu Feniksa. Chłopak poznał go natychmiast. To on oponował najgłośniej przeciwko wezwaniu magomedyków, kiedy Granger wykrwawiała się na kanapie.

Z taką pogardą, jaka teraz lśniła w oczach Doriana, Draco spotkał się po raz ostatni właśnie nieszczęsnego 31 lipca, patrząc w oczy Lucjusza, kiedy mężczyzna rzucał na swojego syna zaklęcie torturujące. Draco nie dał poznać Dorianowi, że wywarło to na nim wrażenie, bo był przyzwyczajony. Siedemnaście lat wśród rodziny go zahartowało.

Wbiło w niego wzrok dwadzieścia kilka par oczu. Oczywiście w małym saloniku Nory cisnął się Remus Lupin i Nimfadora Tonks, Weasleyowie (z Charliem, ale za to bez Wiewióry, który wrzeszczała kwadrans wcześniej, że jest prawie dorosła, a Luna to jej przyjaciółka; nie podziałało i zamknęli ją w jej pokoju) i Kingsley Shecklebolt, a oprócz nich pracownicy ministerstwa i inni czarodzieje. Nie mylił się. Znał większość z nich. Z niejednym walczył.

Czekało na niego specjalne miejsce. Fotel przy kominku, na wyciągnięcie różdżki od Doriana. Chyba nie obejdzie się bez Veritaserum, zauważył gorzko Draco, rzucając przelotne spojrzenie Dorianowi.

Usiadł na fotelu, obserwując, jak Potter stara się zmieścić na kanapie między bliźniakami.

— W naszym dzisiejszym zebraniu będzie brała udział jeszcze jedna osoba, Draco Malfoy — powiedział Artur Weasley, siląc się na neutralny ton — kolega Harry’ego, Hermiony i Luny ze szkoły…

— Skończ, Artur — syknął Dorian. — Wszyscy wiemy, że to śmierciożerca. Każdy z nas czytał jego akta…

Nie ma to jak pełne ciepła powitanie wyznawców Wszechmogącego Trzmiela.

— A ty co, Granger, musisz go pilnować? — rzucił pogardliwie Dorian do Hermiony, która stanęła za fotelem.

— Lubię fotele — odpowiedziała Hermiona z uśmiechem na twarzy. Nie zamierzała dać się sprowokować.

Draco popatrzył na nią zaskoczony. Postanowiła trzymać go za głowę, jak będą wlewać mu do gardła eliksir?

„Mogę?” wyartykuowała. Wzruszył ramiona i odwrócił głowę. Jeżeli jej nie zabronił, to znaczy, że pozwalał. Może i zachowywała się dziecinnie, ale pragnęła być przy nim. Pragnęła, żeby czuł, że w tym pokoju siedzi mnóstwo życzliwych mu ludzi. Nigdy by się nie przyznał, ale widziała, jak się bał. Jego zaciśniętą szczękę, spięte ramiona. A pan Weasley naprawdę nie zamierzał pozwalać Dorianowi na dręczenie Draco.

— Co chcecie ode mnie usłyszeć? — zapytał Draco, doszedłszy do wniosku, że „Dzień dobry” zabrzmiałoby debilnie, a czarodzieje oczekują aż się odezwie.

— Opowiedz o planach śmierciożerców — rozkazał Dorian.

Draco prychnął pod nosem.

— To może trochę potrwać — zakpił.

Żeby taki debil traktował go, jak byle jakiego skrzata…

— Do śmiechu ci, śmierciożerco? — Dorian wycelował różdżką prosto w serce Dracona. Artur zareagował błyskawicznie, podbiegając zza fotela, na którym siedziała Molly, i zasłaniając sobą chłopaka. Hermiona, która obawiała się takie sytuacji, trzymała rękę blisko swojej różdżki.

— Dorian, prosiłem cię o coś — przypomniał lodowato Artur. — To jest mój dom i masz dostosowywać się do moich zasad.

— Jeżeli złamią Lovegood, do nocy z tego domu może nie zostać kamień na kamieniu — odrzekł Dorian z wyższością.

— Radzę wszystkim opanować emocje — zabrał głos Kingsley stojący przy ścianie, widząc, że Artur straci zdrowy rozsądek.

Nie potrzebne im były rozłamy w Zakonie.

Artur wrócił na swoje miejsce, a Dorian opuścił różdżkę. Remus wykorzystał moment ciszy i zapytał Draco:

— Czy wiesz, gdzie teraz może znajdować się Luna Lovegood?

— Prawdopodobnie jest w lochach posiadłości Macnaira — odpowiedział najzwyczajniej w świecie Draco, czym wywołał poruszenie wśród członków Zakonu.

Planowaliście mnie torturować, żeby wydobyć ze mnie informacje? Zbyt niewygodne jest dla was to, że sam się zgodziłem?

— Dlaczego akurat tam? — spytał Remus.

— Bo o ile dobrze zrozumiałem, została porwana dzisiaj w nocy — odparł Draco — a nie jest aż taka cenna, ani taka uzdolniona, żeby Czarny Pan miał ochotę torturować ją osobiście cały dzień.

Molly Weasley i parę innych osób nie ukrywały, że są wstrząśnięci bezpośredniością Malfoya. Draco jednak nie zamierzał bawić się w eufemizmy.

— Dlaczego akurat Macnair? — zapytał Kingsley.

Draco nie podobała się perspektywa powtórzenia nocnej rozmowy z Granger sprzed kilku dni, ale sam podjął decyzję o udziale w zebraniu Zakonu Feniksa i przewidział, że siłą rzeczy będzie musiał to powiedzieć.

— Za zgodą Czarnego Pana podzieliliśmy się członkami Zakonu Feniksa i najbliższymi Harry’ego Pottera — wyjaśnił, kątem oka obserwując, jak pięści Grzmottera się zaciskają. — Macnair lubi osobliwości, więc zechciał Lovegood.

— Malfoy, jak możesz nazywać Lunę „osobliwością”?! — krzyknął Wybraniec.

— Harry — upomniał go o dziwo nie pan Weasley, ale Remus Lupin.

— Zaskakująco łatwo — sarknął Draco.

— Miał ją dostać po wyciągnięciu od niej ważnych informacji, tak? — domyślił się Kingsley.

Draco pokiwał głową.

— Co Macnair miał zrobić z dziewczyną, Draconie Malfoyu? — Dorian nie rezygnował z pogardliwości. Wypluł nazwisko Draco niczym obelgę.

— Nie chcecie znać szczegółów…

Dorian doskoczył do niego, wbijając różdżkę w gardło Draco.

— Dorian, zostaw go! — nakazał Artur, znowu znajdując się przy nich.

Dorian nie zwracał na niego najmniejszej uwagi.

— Posłuchaj, gnojku — wysyczał przez zaciśnięte zęby. — Atakujecie Bogu ducha winnych mugoli, mordujecie z zimną krwią całe rodziny, robicie z naszych kobiet niewolnice, a mężczyzn rozdzieracie na strzępy. Nie oczekuj, że Zakon przyjmie cię z otwartymi ramionami, i gówno mnie obchodzi to, że Weasleyowie tak zrobili. Pechowo dla ciebie ktoś w Zakonie jeszcze myśli, więc albo grzecznie odpowiesz na moje pytanie, albo będę miał w dupie wolę Dumbledore’a i z przyjemnością wsadzę cię do Azkabanu.

— System wartości wam się sypie — zakpił Draco, czując, jak różdżka boleśnie wbija mu się w tętnice. Nie spuszczał wzroku z zaciętych oczu Doriana. — Gdzie ta słynna dobroć dla wszystkich, jaką głosił Dumbledore?

— Dumbledore nie żyje — rzekł dobitnie Dorian. — Zapomniałeś, jak stchórzyłeś i Snape musiał dokończyć?

Dorian sam odsunął się od chłopaka. Dracon odezwał się dopiero po minucie.

— Lovegood wbrew pozorom nigdy nie miała być przynętą na Pottera — powiedział bez emocji i zanim zdążył dokończyć, jakaś czarnowłosa czarownica spytała na wydechu:

— Kto miał być przynętą?

Draco ponownie zamilkł na jakiś czas.

— To nie był plan A, niemniej jednak, jeżeli Potter schowałby się na zbyt długi czas… Przynętą miała być Hermiona Granger — odrzekł, a potem zaśmiał się gorzko pod nosem — albo Ronald Weasley.

 Granger nad nim wciągnęła ze świstem powietrze. W tym samym momencie w palenisku pojawiły się zielone płomienie.

— Przepraszam za spóźnienie — przywitała się profesor Minerwa McGonagall. — Spotkanie z Ministrem Magii przeciągnęło się. O, panie Malfoy, cieszę się, że pan tu jest.

— To jest pani w mniejszości — mruknął chłopak w odpowiedzi.

— Gdzie jest panna Lovegood? — przeszła do sedna profesorka, mierząc niemiłym wzrokiem Doriana.

— Według Dracona w posiadłości Macnaira — powiedział Kingsley.

— Jest pan pewny, panie Malfoy? — kobieta zwróciła się do swojego ucznia.

— Takie były założenia w czerwcu — powiedział chłopak.

— Świetnie — skwintowała za radośnie, jak na sytuację, profesor McGonagall. — Na co więc czekamy? Hestio, Tonks, Dedalusie, Kingsleyu, dlaczego jeszcze tu siedzicie? Należy zaplanować, jak dostać się tam dostać. Arturze, masz szczegółowe plany posiadłości śmierciożerców, prawda? Zdaje się, że Macnair nie przyłożył się do zabezpieczenia swojego domu. Przy odrobinie szczęścia nie będzie problemów w odbiciu panny Lovegood.

Kobieta tryskała energią, co przeraziło Draco. Nigdy nie widział tak rozemocjonowanej profesor Transmutacji. Szkoda, że w przypływie euforii umknął jej jeden drobny fakt. Od porwania Lovegood minęło wiele długich godzin, a śmierciożercy nie jadali podwieczorków ze złapanymi czarownicami, ani nie pokazywali im imponującej kolekcji znaczków.

— Pan Malfoy nie odpowiedział nam jeszcze na pytanie, co mogło stać się z dziewczyną — rzekł jadowicie Dorian.

Dziwię się, że twoja wątroba wytrzymuje tyle żółci… i że przewodzisz stowarzyszeniu, które ma w herbie dobre serce wzorowane na Niepokalanym Sercu Najwyższego Trzmiela.

— Lovegood miała być ofiarą, która nastraszy Pottera — powiedział Draco. — Macnair może z nią zrobić, co zechce, a on lubi młode dziewczyny… Będziecie mieli szczęście, jak znajdziecie ją żywą.

*

W kuchni obradowało część Zakonu. Akcja była planowana jeszcze tego samego dnia. Ksenofilius Lovegood został w sypialni państwa Weasleyów wraz z Molly. Powiedzieć, że był w tragicznym stanie, to jakby nie powiedzieć nic. Sprawiał wrażenie człowieka, który lada chwila oszaleje. Zwłaszcza gdy zaczął rwać białe długie włosy z głowy.

Artur Weasley siedział na kanapie i patrzył w wesoło buchający ogień w kominku. Znowu trzeba było rozpalić. Po wczorajszej pięknej pogodzie nie było śladu, a w Norze zrobiło się zimno jak w lokówce… czy jak to tam nazywali mugole ten śmieszny przedmiot, który ochładza się w środku, a z tyłu jest ciepły.

Z górnych pięter dobiegł szloch pana Lovegooda. Artur był pewny, że zachowywałby się dokładnie tak samo na jego miejscu.

— Pana córce nic by się nie stało.

Draco nieoczekiwanie przysiadł się do niego, bezbłędnie odgadując, nad czym rozmyślał.

— Jestem tego pewien, bo wiem, kto o nią zawalczył — wytłumaczył chłopak, niemalże uśmiechając się na to wspomnienie. — Mimo tego, co się stało w Komnacie Tajemnic, Czarnego Pana ona nie interesuje.

Artur przyglądał mu się badawczo, a później się uśmiechnął.

— Chyba wiem, o kim mówimy — rzekł.

Draco zmarszczył brwi. Nie spodziewał się, by mężczyzna wytypował prawidłowo.

— Blaise Zabini swego czasu nieźle namieszał mojej córce w głowie — przyznał Artur z błyskiem w oku.

— Możesz mi wyjaśnić, co zdanie, które właśnie wypowiedziałeś, miało oznaczać? — zadał pytanie Dorian, który stanął nad nimi.

*

Ginny Weasley został sprowadzona do salonu i posadzona na kanapie. Dorian z uśmieszkiem pełnym triumfu ogłosił wszystkim, że Weasleyowie mają kontakty ze śmierciożercami.

— Dorian, raczyłbyś wytłumaczyć, coś ty sobie znowu ubzdurał? — Tonks dawno straciła cierpliwość do tego faceta. — Czas ucieka. Wyleciało z tego twojego pustego łba, po co się dzisiaj spotkaliśmy?!

— Tonks, proszę — Remus złapał ją za rękę, powstrzymując tym samym od podejścia do Doriana.

Dorian był wysoko postanowionym urzędnikiem Ministerstwa Magii. Między innymi z tego powodu od śmierci Alastora przewodniczył Zakonem Feniksa. Jego kontakty były bezcenne. Niestety, miał też na większość członków Zakonu haki, a Remus i Tonks borykali się z za wieloma innymi kłopotami, żeby pakować się w kolejne.

— Panna Weasley jest szpiegiem i ma romans z wysoko postawionym śmierciożercą — powiedział Dorian, rozkoszując się każdym słowem.

Po zebranych przeszedł pomruk niedowierzania. Pan Lovegood w fotelu przestał kołysać w przód i w tył, powtarzając imię Luny. Ginny zaśmiała się ironicznie, ale Draco dostrzegł jej niepewność.

— Ty sobie jaja robisz, nie? Ginny szpiegiem? — zawołał Fred.

— Nasza siostra i śmierciożerca? Niby który? — zawtórował mu George.

— Ginny nie może być szpiegiem, bo nie ma żadnych informacji. Nie należy do Zakonu — postanowił bronić Ginny Harry. — Nie ma też żadnego romansu, bo jest ze mną, a wcześniej chodziła z Deanem Thomasem

Dorian nie musiał wiedzieć, że zerwali ze sobą, a oskarżenie Ginny, choć absurdalne, było niebezpieczne. Harry zdążył zorientować się z tego, co mówiła Hermiona i sam wyłapywał ze strzępków rozmów państwa Weasley, że Zakon Feniksa bez Dumbledore’a osłabł na tyle, że robił się bezwzględny w stosunku do swoich członków. Najlepszym dowodem było to, że nie zamierzali ratować Hermiony.

— Panna Weasley cały rok spędziła w Hogwarcie pod moim okiem jako opiekuna Gryffindoru — poparła Harry’ego profesor McGonagall, której również nie podobały się insynuacje Doriana. — I rzeczywiście spotykała się tylko z Deanem Thomasem i panem Potterem. Nie wmówisz mi, Dorianie, że pan Thomas, będąc mugolakiem, został śmierciożercą. Co do strony, po której stoi pan Potter, raczej nie muszę cię upewniać? — dokończyła surowo.

Ale Dorian wiedział swoje.

— Po pierwsze, zerwałeś z nią na pogrzebie Dumbledore’a — odpowiedział z wyższością Harry’emu. — Po drugie, najwidoczniej cię zdradzała. — Wzruszył ramionami.

 — Moja córką nie ruszała się poza Norę od początku wakacji — odezwał się zdenerwowany Artur, zanim Harry odpyskował. Pan Weasley był na siebie bardzo zły. Użył nazwiska tego biednego chłopaka jak nieostrożny nastolatek.

— To jest nienormalne! — krzyknęła Tonks. — Tam torturują szesnastolatkę, a my zajmujemy się omamami Doriana!

Draco spojrzał na siedzącą na oparciu jego fotela Granger. Zaniepokojona utkwiła wzrok w przyjaciółce. No tak, dziewczyny mówiły sobie wszystko.

— Zgadzam się z Tonks, że tracimy cenny czas — oświadczył Kingsley.

— Więc zakończmy to szybko — zaproponował lodowato Dorian. — Panno Weasley, albo pani natychmiast się przyzna, że inwigilowała Zakon Feniksa dla niego, albo jeszcze dzisiaj poinformuję Biuro Aurorów o miejscu pobytu Blaise’a Zabiniego.

— ZABINIEGO?! — ryknął Harry.

Momentalnie stanęła przed oczami scena z pociągu z września ubiegłego roku i Pansy Parkinson zgryźliwie mówiąca do Zabiniego, że Ginny mu się podoba. Wcześniej siedzieli w przedziale Slughorna i Ginny rzuciła zjadliwie do Zabiniego, że ma wybitny talent do udawania kogoś, kim nie jest. Jego pewność niewinności byłej dziewczyny prysnęła.

— Nikogo nie inwigilowałam! — zawołała Ginny, podrywając się z miejsca. Draco pomyślał, że jest śmiesznie mała nawet przy średniego wzrostu Dorianie. — Możesz mi przeszukać pamięć i podać Veritaserum. Zobaczysz i usłyszysz to samo, a Blaise’a masz zostawić w spokoju!

— Ginny… — wymamrotał Harry.

Hermiona i Malfoy, Ginny i Zabini… to mu się nie mieściło w głowie. Czy dziewczyny postradały zmysły?

Jego Ginny z tym obrzydliwym gadem…

— ZDRADZAŁAŚ MNIE Z ZABINIM?!

Gdyby nie tragiczne położenie, w którym mógł znaleźć się najlepszy przyjaciel Draco przez jego długi język, to, co się przed nim rozgrywało, młody Malfoy uznałby za wysoce komiczne.

— ZABAWNE, ŻE TO TY ZADAJESZ MI TAKIE PYTANIE! — wrzasnęła Ginny. — MYŚLISZ, ŻE JA NIE WIEM O TWOICH WYSKOKACH?!

Malfoy zamarł. Czyżby święty Potter miał na boku dziewczynę, podczas gdy chodził z Rudą?

— O CZYM TY BREDZISZ?! NIGDY CIĘ Z NIKIM NIE ZDRADZIŁEM!

— SPOTYKAŁEŚ SIĘ Z TĄ PIEPRZONĄ ŚLIZGONKĄ PRZEZ CAŁY ROK!

Draco zamrugał, przekonany, że się przesłyszał. Ale reakcja Grzmottera, jego mina krzycząca „skąd ona wie?”, sprawiła, że Malfoy poczuł mdłości. Pierwsza myśl, która przyszła mu do głowy, była prośbą.

Niech to nie będzie Pansy Parkison. Błagam, Merlinie i Salazarze, miejcie nade mną litość i sprawcie, żeby Grzmotter nie powiedział, że dzieliłem się z nim dziewczyną! Że Parkinson zrobiła ze mnie rogacza i to jeszcze z tym Gryfiakiem!

(Bo Pansy przeżyła swoje pierwsze bliskie spotkanie z Gryfonem w wieku czternastu lat na Balu Bożonarodzeniowym. Seamus Finnegan zapłacił za to wymiotami utrzymującymi się przez całe święta. Draco nie obchodziło to, że Seamus i Pansy byli pijani w sztok, gdy znalazł ich w składziku na miotły.)

— CO? ZATKAŁO, NIE? — zawołała Ginny. — Z NASZYCH RANDEK SZEDŁEŚ DO NIEJ! POSUWAŁEŚ JĄ W NAJLEPSZE, ZARAZ PO TYM, JAK NIEŚMIAŁO TRZYMAŁEŚ MNIE ZA RĘKĘ! MI WMAWIAŁEŚ, ŻE JESTEM ZA MŁODA, ŻE MOŻESZ POCZEKAĆ, A PRZY NIEJ NIE MIAŁEŚ SKRUPUŁÓW, CHOCIAŻ MA TYLE SAMO LAT, CO JA! WIESZ, ŻE JA I ONA MAMY RAZEM LEKCJE?!

Draco, któremu kamień spadł z serca, gdy Ruda powiedziała, że kochanka Pottera chodzi do niższej klasy, a więc nie nazywa się Pansy Parkinson, zaczął intensywnie zastanawiać, kto uczęszczał na piąty rok do Slytherinu. Prawdę mówiąc, znał bliżej tylko jedną dziewczynę.

— NIGDY CIĘ NIE ZDRADZIŁEM! — krzyknął Harry. Patrzył na nich cały Zakon Feniksa, a on planował powiedzieć Ginny prawdę w czasie spokojnej rozmowy w cztery oczy.

— JESTEŚ BEZCZELNY, POTTER! — ryknęła Ginny. — MYŚLAŁEŚ, ŻE NIE DOSŁYSZAŁAM DZISIAJ RANO HERMIONY?!

Granger obok Dracona schowała twarz w dłoniach. Draco zmarszczył czoło, skołowany. Granger w kuchni wydzierała się tylko na temat niej, niego i Łasicy.

Znalazłem się w trójkącie z Wieprzleyem. Konduktorze, kierunek: wariatkowo!

— NIGDY CIĘ NIE ZDRADZIŁEM! — powtórzył Potter. — TO SIĘ STAŁO, GDY NIE BYLIŚMY JUŻ RAZEM!

— CIEKAWE KIEDY, JEŻELI ZERWAŁEŚ ZE MNĄ PRZED SAMYM KOŃCEM SZKOŁY!

Harry Potter zacisnął dłonie w pięści i zrobił się czerwonobordowy. Sapał jak tysiącletni Rogogon Węgierski.

No powiedz, Grzmotter, która Ślizgonka była taka tępa, żeby się z tobą bzykać.

— PRZESPAŁEM SIĘ Z ASTORIĄ GREENGRASS TYLKO RAZ, NA BIURKU MCGONAGALL PO POGRZEBIE!

Zapadła grobowa cisza. Harry poprawił koszulkę, patrząc wszędzie, tylko nie na profesor McGonagall, której usta zamieniły się w cieniutką linię. Hermiona znowu schowała twarz w dłoniach. Dracon poczuł się wstrząśnięty.

Widziałam, że uwielbiasz zieloną trawę… I saw you loved green grass…

— AHA, CZYLI FAKT, ŻE WSADZIŁEŚ JEJ ZARAZ PO TYM, JAK ZE MNĄ ZERWAŁEŚ, MA MNIE PODNIEŚĆ NA DUCHU?!

— Bzykałeś moją narzeczoną tam, gdzie bzyka się cały Hogwart? — zapytał oniemiały Draco, patrząc na Harry’ego, jakby zobaczył go po raz pierwszy w życiu.

— ONA BYŁA TWOJĄ NARZECZONĄ? — zwróciła się Ginny do Draco. Przytaknął. — PROSZĘ BARDZO, KOLEJNA ŚLIZGOŃSKA KURWA!

— Mówisz o mojej byłej narzeczonej, Ruda, więc przyhamuj — rzucił ostro w jej stronę.

Jakiś przysadzisty czarodziej w kącie mruknął, kręcąc z politowaniem głową:

— I wy chcecie, żeby te dzieciaki wygrały wojnę…

— Co? — zamrugał Harry, do którego dopiero dotarły słowa Draco.

— Wiesz, myślałem, że stać cię na coś oryginalniejszego — powiedział Draco. — W końcu to była jeszcze wtedy moja narzeczona, a tam naprawdę uprawiają seks wszyscy, jak leci.

— Dracon, nie pomagasz — szepnęła Hermiona, zerkając ze strachem na panią dyrektor.

Profesor McGonagall odchrząknęła głośno. Zesztywniała, upodabniając się do swojego kołnierzyka.

— Panie Potter, panie Malfoy, dziękuję za uświadomienie mnie, co i gdzie robią uczniowie w wolnym czasie — powiedziała surowo. — Ale czy nie powinniśmy wrócić do sedna sprawy? — Płatki jej nosa niebezpiecznie zadrgały.

— Mamy już zarys planu, jeśli się pośpieszymy, odbijemy dziewczynę przed wschodem słońca — poinformował na wydechu Dedalus, wykorzystując względną ciszę.

— Co z panną Weasley? — upierał się z wrednym uśmieszkiem Dorian. Zachowanie nastolatków go ubawiło.

— Widzę, że ta informacja jest ci niezbędna do życia — sarknęła Ginny. — Zabini mnie nie przeleciał. — I nie oglądając się na nikogo, odwróciła się na pięcie i poleciała na pierwsze piętro.

Zakon przetoczył się z salonu do kuchni, gdzie na długim stole dla dwunastu osób leżały pergaminy ze szczegółowymi planami domu Macnaira. Artur, zyskując pewność, że nikt go nie widzi, w drzwiach dorwał Doriana i wypluł z wściekłością:

— Nie waż się więcej tykać moich dzieci, zrozumiałeś? — Dorian posłał mu sardoniczny uśmiech, a Artur złapał go za przód szaty. — Nie tylko ty masz różdżkę.

— Grozisz mi, Weasley?

— Tak — odpowiedział Artur i podszedł do Kingsleya pochylonego nad notatkami o stanie zabezpieczeń przy drzwiach.

W salonie zostali tylko Harry, Hermiona i Draco. Harry, nim usiadł, zadał Draco pytanie wypranym głosem:

— Byliście razem z Astorią?

— Była moją narzeczoną — odparł Draco. — A co, nie pochwaliła się?

— Czyli byliście.

Harry potargał włosy, a Hermiona zajęła miejsce na kanapie przy nim, kładąc dłoń na jego ramieniu.

— W moim świecie nie dała to tak, jak w waszym — powiedział Draco, przemilczając, że jego świat już nie jest jego. — Nasi rodzice dogadali się w sprawie ślubu w poprzednie wakacje.

— Aranżowane małżeństwo — szepnęła Hermiona.

— Tak — potwierdził Draco.

Greengrassowie byli starą arystokratyczną rodziną. Draco mógł wybrać spomiędzy dwóch kandydatek, dwóch sióstr, Dafne i Astorii. Dafne było chłodną i wyniosłą modliszką, a Astoria była ładną dziewczyną, która umiała śpiewać i grać na pianinie. Padło na nią. To była decyzja Lucjusza, a Draco się z nią zgodził. Wolał nie dodawać, że po tym zaczął sypiać z Dafne.

— Ślub miał się odbyć pod koniec sierpnia.

Zadziwiające, że dopiero teraz Draco o niej pomyślał po raz pierwszy od Wieży Astronomicznej…

To pan Greengrass nalegał na przyspieszenie zaślubin. Draco wiedział dlaczego. W czasie wojny żadna rodzina nie była bezpieczna, a małżeństwo z wysoko postawionym arystokratą-śmierciożercą gwarantowałoby Astorii nietykalność. Greengrass był obok wujka Thorna i pana Weasleya kolejnym ojcem chroniącym za wszelką cenę swoje dzieci. Draco zastanawiał się, czy tylko Lucjusz był psychopatą bez serca.

— Astoria nie jest pełnoletnia — zauważyła Hermiona.

— Sądzisz, że to miało jakieś znaczenie? — spytał Draco. — Masz świadomość, Grzmotter, na jakie niebezpieczeństwo ją naraziłeś, nie panując nad swoim rozporkiem? — zwrócił się do Pottera z nieskrywaną złością. — Gdybym w noc poślubną odkrył, że nie jest dziewicą, miałby prawo ją zabić.

I pewnie bym to zrobił.

— To prawo jest okrutne i niesprawiedliwe — stwierdziła Hermiona, która słyszała, że małżeństwa na Prawie Merlina, jakie zawierała arystokracja, cechują się przestarzałymi i nieludzkimi zasadami.

— Życie jest okrutne i niesprawiedliwe, Granger. Prawo tylko je odzwierciedla — podsumował Draco.

Siedzieli przez jakiś czas w milczeniu, a potem odezwał się Harry, targając się za włosy:

— Wszystko się wali — jęknął. — Jeżeli Lunie stanie się coś złego… — głos mu się załamał.

Hermiona mocno przytuliła przyjaciela.

— Luna jest silna — powiedziała. — Poradzi sobie. Już jutro będzie ci opowiadała o gnębiwstryskach. — Z jej oczu popłynęły łzy.

Miała świadomość, że kłamie. Cokolwiek działo się Luną, miało pozostawić piętno na dziewczynie do końca życia. To, co Dracon powiedział Hermionie w nocy po wizycie na Pokątnej i Nokturnie, pozbawiło ją złudzeń.

Draco przyglądał się parze. Więc tak wyglądała rozpacz po stracie najbliższych. Pan Weasley miał rację. Każda ofiara Ciemniej Strony posiadała rodzinę, plany i marzenia, a śmierciożercy potrafili przekreślić je w ciągu kilku chwil. Dracon przekreślał je w ciągu kilku chwil jeszcze w maju.

*

Atmosfera, jaka zapanowała w Norze, gdy Zakon Feniksa ruszył na pomoc Lunie Lovegood, nie podobał się Draconowi. Przypominała ono napięcie z 31 lipca. W powietrzu wisiała ta sama zapowiedź katastrofy.

Zupę cebulową zjedli w milczeniu bez bliźniaków, którzy brali udział w akcji, i Molly pozostającej przy panu Lovegoodzie. Potem usiedli w salonie, czekając. Plan zakładał, że członkowie Zakonu świstoklikiem przeniosą się do Nory, gdy tylko odnajdą Lunę.

Draco na fotelu obserwował Rudą Wiewiórę na kanapie. Od zejścia na kolację nie zaszczyciła Grzmottera nawet przelotnym spojrzeniem. Na twarzy Granger było wypisane poczucie winy. Pewnie obwiniała się kretynizmem Pottera. Pan Weasley starał się ukrywać zaniepokojenie, ale chodzenie od okna do okna to utrudniało.

O wpół do pierwszej w nocy charakterystyczny trzask w ogródku poderwał wszystkich do góry.

— Luna — wyszeptał Harry pobladłymi wargami, biegnąc za panem Weasleyem.

Schody zatrzeszczały, kiedy zbiegał po nich Ksenofilius Lovegood, a za nim Molly.

Zrobiło się zamieszanie. Do domu wpadł Kingsley z omdlałą Luną w potężnych ramionach. Jej neonowożółta sukienka była podarta. Dziewczyna miała podbite oczy, zadrapania na skórze, rozbitą głowę, rozcięte wargi, a jej nogi pokrywała zaschnięta krew. Szczerze mówiąc, Draco spodziewał się, że będzie wyglądała o wiele gorzej. Widocznie Czarny Pan zakazał Macnairowi torturować ją zaawansowanymi klątwami.

Harry i Hermiona wydali z siebie zduszone okrzyki, dostrzegając, w jakim stanie jest ich przyjaciółka.

 — Luno, moja kochana córeczko — jęknął Ksenofilius, dopadając Kingsleya.

— Zanieś ją do pokoju bliźniaków — pouczył Kingsleya Artur.

— Jest jeszcze jedna — powiedział ciężko dysząc mężczyzna i podążając w kierunku schodów.

— Co?

Niósł ją George Weasley. Kiedy przekroczył próg, Hermiona i Ginny pisnęły przerażone, a Harry się zatoczył. Do Dracona niczym gwałtowna fala powróciły liczne wspomnienia z seansów śmierciożerców.

Osoba niesiona przez bliźniaka nie przypominała człowieka. Była naga, co potęgowało porażające wrażenie. Połowę jej długich brudnych włosów wyrwano z fragmentami skóry. Pocięto obficie jej ręce, nogi i tułów. W okolice brzucha dostała najbardziej. Śmierciożercy nie fatygowali się, by ją pozszywać. Wysuszona do granic możliwości, z siną, a miejscami czarną skórą, wydawała się ucieleśnieniem paskudnego demona. Ale najgorzej zraniona była jej klatka piersiowa. Ktoś odciął jej piersi, zostawiając dwie wielkie jątrzące się rany.

Głowa bez połowy włosów przesunęła się w ramionach George’a, a Draco poczuł, że nie może oddychać. Harry Potter też musiał ją cudem rozpoznać, bo powiedzieli jednocześnie, on i Dracon, tym samym wypełnionym bólem głosem:

— Astoria Greengrass.
***
Poprzedni rozdział i Zaginiona scena wywołały wiele emocji, bardzo się z tego powodu cieszę! ^^ To jeden z moich ulubionych rozdziałów, więc zależało mi na tym, żebyście go dobrze przyjęli. Poza tym jest też przełomowy. Dziękuję więc z całego serca za komentarze, które się pod nim pojawiły. Gdybym mogła Wam za nie podziękować tak mocno, jak pragnę... Niestety słowa czasami nie mogę opisać wszystkiego w należyty sposób. Wiedzcie jednak, że jestem Wam niewypowiedzianie wdzięczna, że nadal śledzicie Smoczą opowieść i że wraz z Draconem gościmy w niewielkiej części Waszego życia!
Rozdział 12 to prawdopodobnie ostatni rozdział, który publikuję na moich wakacjach. Nie były one dobre pod względem pisania Smoczej opowieści. Dracon, niestety, wyraźnie chciał/chce ode mnie odpocząć. Pierwotnym założeniem było ukończenie tego opowiadania w moim ręko- i maszynopisie do końca tych wakacji. Jako że w zeszłym roku pisałam je jak szalona, teraz byłam przekonana, że cztery miesiące wystarczą by dotrzeć tam, gdzie pragnęłam i zamierzałam. Ogromnie żałuję, że to się nie udało. Większość czasu miałam przerażającą blokadę. Życie prywatne tego nie ułatwiło. Cokolwiek jednak się stanie, dostaniecie Epilog Smoczej opowieści. Jak się napisało "Rozdział pierwszy", to trzeba też napisać "I żyli długo, i szczęśliwie...", czy jak to się tam zakończy ;) Tego wymaga przyzwoitość pisarza.
Ale do sedna, bo się rozpisuję xd Z iście ślizgońskim uśmiechem mam zaszczyt napisać po raz kolejny: tego to się nie spodziewaliście, prawda? ^^ Tym razem tak bardzo niesielankowo, jak tylko się da. Nie można zapominać, że wokół trwa potężna i okrutna wojna. Jak Draco pomyślał, zasypiając przy Hermionie, świat runął jutro. Be careful what you wish for, chciałoby się rzec ze smutkiem i żalem. Niemniej jednak mam nadzieję, że ten rozdział także przypadnie Wam do gustu i/lub otrzymam zasłużoną krytykę.
Następny rozdział planuję opublikować w okolicach 1 października. Dla studentów na rozpoczęcie roku akademickiego. Muszę się Wam przyznać, że boją się jak Draco Hardodzioba. Naprawdę. So please, pray for me and my writing skills! ^^
Pada (kocham deszcz), a ja chyba lecę pisać. Może wreszcie wyjdzie tak, jak tego chcę ;)
Trzymajcie się ciepło i łatwe wstawania jutro rano!
PS Tradycyjnie znaleźć mnie można na martwiala@gmail.com i ask.fm/martwiala